Hi, ik ben Sascia en ik ben totaal, compleet, muziekverrückt
Ohooooooooo listen to the music
We’re lost in music
Music was my first loooove
…juist ja…
Een blik op mijn memory wall (ik ben over een paar dagen jarig, dus de nostalgie kickt in) doet me realiseren hoeveel concerten ik wel niet heb bezocht de afgelopen 14 jaar. Eigenlijk nog langer geleden, aangezien ik The Backstreet Boys bezocht toen ik 12 was, maar 14 jaar terug begon het écht. En ik was niet te stoppen. Overigens is mijn laatste concert alweer lang geleden: juli 2016 om precies te zijn. Massive Attack hier in Berlijn.
Hoe dan ook: mijn vrijdag start altijd met koffie en New Music Friday. Terwijl ik aan het appen was met een van mijn beste vriendinnen, speelde de lijst toevallig als eerste een nummer van Maroon 5 af. Jézus, wat had ik die lang niet meer gehoord! Mijn vingers raasden over het toetsenbord en voor ik het wist zat ik weer in 2002, bij hun album Songs about Jane.
Die nostalgie die loskwam, ik werd er gewoon emotioneel van.
Ik was destijds enorm groot fan van Maroon 5 en kende alle nummers van dat album uit mijn hoofd. Dat is nu trouwens niet anders, Lyrics zijn mijn ding, die blijven plakken. HA, toen had ik nog niet door hoe sexueel getint alle songteksten eigenlijk waren. Vies mannetje, die Adam Levine! Anyway, als de fangirl die ik was, bezocht ik, samen met mijn goede vriendin, 2 concerten van ze in 2003 en 2007.
This love – Maroon 5
De beste herinnering was ons eerste concert in Amsterdam (2003). Ik ging er “stiekem” naartoe en ik weet nog hoe mijn hart tekeer ging toen die deuren opengingen en we het op een rennen zetten om vooraan te staan. Ik geloof dat we het presteerden om in de tweede rij terecht te komen, maar doordat- meen ik – de moeder van degene die voor ons stond, slecht ter been was, konden wij snel naar voren sneaken. Mijn vriendin, als doorgewinterde concertbezoekster, stond nergens meer van te kijken, maar IK – oh mijn God, ik ging ze van heel dichtbij zien. AAAAAH!
Gelukkig was ik toen hysterisch met mijn (crappy) digitale camera, dus de foto’s heb ik nog! Het is natuurlijk vreselijke kwaliteit, maar het gaat om de herinnering.
Ik heb gefilmd en dit is het beste dat ik er nog uit kon krijgen – Must get out LIVE 2003
Na dit concert werd het wat rustig rond Maroon 5. Mijn muzieksmaak veranderde een beetje, ik begon andere bands te ontdekken – de showbizzband bracht tenslotte zolang niets meer uit – je moet iets! In 2006 of 2007 kondigden ze een nieuw album aan en ja, toen wilde ik toch weer alles weten. It won’t be soon before long kwam uit en ik ging weer los op dat album. Uiteraard zat er ook een tour vast aan de album-release, dus daar gingen we ook heen!
Gek op herinneringen
Deze foto vind ik fantastisch. Mijn concert partner in crime heeft ‘m gemaakt, terwijl ik stond te genieten. Ge-wel-dig. Ik heb altijd al een hekel gehad aan geposeerde foto’s en hier werd ik er ook wat uneasy van, maar MAN, wat een heerlijke foto. Dit beeld beschrijft precies mijn geluk, mijn euforische staat van zijn op dat moment. “Mijn” Maroon 5 was er weer. Ik dacht dat de liefde weggezakt was na zo’n tijd, maar ik stond daar mee te zingen alsof ze nooit weg waren geweest. Dat gevoel dat door je heen gaat als je zo gelukkig bent. Dat je daar staat en je wenst dat je favoriete band nooit meer stopt met zingen. Muziekfans herkennen dit gevoel wel.
Ook van dit tweede concert heb ik goddank de foto’s nog. Deze zijn, al zeg ik het zelf, van ietwat betere kwaliteit. Nog steeds niet zo goed als dat ze nu zouden zijn, maar ik ben zó blij dat ik ze nog heb dat de kwaliteit me niet uitmaakt. Ik kan me voorstellen dat Adam Levine iets minder blij is met deze publicatie, maar goed, pech gehad. Ondertussen is deze beste man erg goed opgedroogd en married with children, dus als dit zijn grootste probleem is, heeft ‘ie het goed!.
Als afsluiter van het concert, speelden ze “This love” en ik wist niet hoe snel ik mijn camera moest grijpen – This love 2007
Aan het einde van de setlist liepen we naar buiten, het hoekje om waar mijn vriendin ineens de artiesteningang ontdekte. Ik stond daar als aan de grond genageld. “Sas, doe het nu, wacht op ze, ga naar binnen, dan heb je een foto en een handtekening”. Hoe lang we daar hebben gestaan, ik durf er bijna niet meer over na te denken. In the end durfde ik niet. Geen idee waarom niet, lafaard die ik was.
De spijt die ik had toen ik een paar dagen later via social media een foto van bekenden met Maroon 5 voorbij zag komen – Autsj! Dit heb ik me nooit meer laten gebeuren, maar goed: voor Maroon 5 was het te laat. Wel realiseerde ik me tegelijkertijd ook dat als ik écht nog steeds zo’n fan was geweest, ik de wel moed bij elkaar had geraapt.
Moves like Jagger
In 2010 brachten ze hun derde album Hands all over uit. Eerlijk gezegd kan ik me geen nummer daarvan herinneren. Ik heb het snel nagezocht en blijkbaar hebben ze nóg twee albums uitgebracht waarvan het bestaan mij compleet ontgaan is. Ik was dus echt een beetje fan-af.
Toen ik me het laatste nummer van Maroon 5 probeerde terug te halen, dacht ik aan “Payphone”. Och, wat vond ik dat een afschuwelijk nummer. Dat hoge piepstemmetje, zo’n bak pop en commercie erover. Nee! Maar goed, looking back was Maroon 5 natuurlijk altijd al poppy. Het ligt dus gewoon aan mij. Het enige nummer dat ik nog steeds heel erg tof vind, is Moves like Jagger. Die heb ik direct weer even toegevoegd aan mijn playlist. Heerlijk! Dit is zo’n nummer dat hetzelfde effect op mij heeft als Blurred Lines van Robin Thicke. Zodra ik het hoor, schiet het ritme in mijn kont en moet ik dansen – zo lekker!
So hard to kiefer satisfied
Ja, de Engelse post heb ik zelfs deze titel gegeven en ik kan me voorstellen dat dit raar overkomt. Punt is dat dit een mama appelsapje is voor mijn concert partner-in-crime en mij. Het is ook het eerste waar ik aan denk als ik aan “This love” denk. Destijds ontdekte ik niet alleen Maroon 5, maar ook acteur Kiefer Sutherland. Mijn vriendin vond ‘m ook fantastisch en opeens hoorde ik in plaats van de tekst “I tried my best to feed her appetite, to keep her coming every night, so hard to keep her satisfied” – kiefer satisfied aan het einde.
Nou ja, dat wilde ik natuurlijk gewoon horen – dat vond ik leuker. Het moment dat ik mijn vriendin dat vertelde, was het hek van de dam. Sindsdien horen we het altijd. Ja, ik hoor gewoon wat ik wil horen, maar wie doet dat niet. Heerlijk! Door die zin viel ook langzaam het kwartje wat betreft de dirty lyrics.
Hoe dan ook: Songs about Jane vind ik gewoon nog steeds het beste album. Waarschijnlijk heeft dat ook erg te maken met de herinneringen en met kiefer satisfied ;). Dit is ook exact hetgeen waarom ik zo gek ben op muziek: de emoties en herinneringen die liedjes, teksten, artiesten bij me op kunnen roepen. Hoe kun je er niet van houden?
De showbizzband in de titel slaat overigens op een opmerking van de vader van mijn goede vriendin. Destijds kon hij de bandnaam niet onthouden, dus noemde hij Maroon 5 “de showbizzband”. Dit was eenzelfde geval als kiefer satisfied, dat is er nooooit meer uitgegaan.