Ik heb mijn witte huid altijd vreselijk gevonden.
Van kleins af aan word ik gewoon niet bruin. Hoe hard ik het ook probeer(de), het is niet voor mij.
Nu hoor ik mijn moeder in mijn oor: Sas, toen we op vakantie waren in Spanje (ik was 10) kleurde je echt wel.
In Spanje kleurde ik wél
Ik herinner het me ook nog wel: iedere dag lag ik heerlijk in het zwembad. Maar wel met een hoge factor op m’n toet plus poezenshirt aan en zonneklep op mijn kuup. Och, wat had ik toch een hekel aan die attributen.
Man, ik wilde ook gewoon normaal in de zon kunnen liggen zonder rood te worden!
Maar “helaas”, papa en mama beschermden me natuurlijk, dus ze deden alles tegen het verbranden.
De schatten.
Waarom zij allemaal wel?
Jarenlang wilde ik gewoon in een hoekje kruipen zodra al die gebruinde lijven de straat weer opkwamen. Waarom zij allemaal wel en ik niet? Had ik een keer de moed verzameld om iets luchtigs aan te trekken, dan kreeg ik direct een opmerking naar mijn hoofd.
Sas, je bent wel erg wit hoor
Ga jij nooit op vakantie?
Phoe, jij mag nog wel even in de zon.
Ik was al vrij onzeker, en dit hielp niet. Had me er natuurlijk niets van aan kunnen trekken, maar dat deed ik dus wel.
Jeans en longsleeve in de zomer
Hoe warm het ook werd, ik liep altijd stug in een jeans en longsleeve. Ook waren de zee en het zwembad no go area’s, want dan moest ik mijn witte huid onthullen en gaf ik praktisch licht. Nee, ik was altijd blij als het avond was en ik een lange broek aan kon trekken. HA, alsof er regels voor zijn hè.
Ik zweette me natuurlijk het leplazarus, maar liever dat dan nog een keer te horen hoe wit ik wel niet was. Vrij vreselijk als ik er zo aan denk. Ik had gewoon het gevoel dat ik er niet bij hoorde. Met mijn witte huid die ik maar beter kon verstoppen.
En vacaciones
In 2003 had ik mijn eerste echte relatie met een jongen die al bruin was voordat hij naar de zon keek. Die schattebout vond het nodig om te zeggen dat ‘hij me wel mooier zou vinden als ik een kleurtje had.’
Pardon? Leuk joh, om te zeggen tegen een (bloed)onzeker meisje van 18.
Die zomer gingen we voor het eerst op vakantie naar Spanje. Zeg je Spanje, zeg je strand, zee en zwemmen dus zon en bikini’s. Ik had een tankini mee (een exemplaar dat eigenlijk je hele bovenkant bedekt), want ik was spierwit dus er moest zoveel mogelijk bedekt zijn.
Juist.
Bikini vs. tankini
Op de plaats van bestemming vond mijn vriend een bikini toch wel mooier. Ik zat in mijn please-fase, dus ik besloot er een te kopen. Het exemplaar was enig hoor: een rood broekje, een hesje met een wit bloemenmotief, maar om nu te zeggen dat ik me lekker voelde? Nee.
Goed, hij zei dat het mooi stond, dus het ding ging mee. De volgende dag togen we naar het strand en verzon ik een smoes om toch maar mijn tankini aan te kunnen. Ja, het was ernstig. Op mijn gemak voelde ik me wel, maar met zo’n lang hesje en shorts kleur je natuurlijk allerminst. Althans, dat dacht ik dan.
Dus topje hoog gehesen en liggen maar. Voel je ‘m aankomen?
Ik vergat me in te smeren, want zo idioot om te denken dat ik dan sneller zou kleuren. Vriendlief zei natuurlijk ook niets, we vielen in slaap en ik was knalrood.
Geen broek die ik meer over mijn heupen kreeg, want ik schreeuwde het uit van van de pijn. En ja, die bikini trok ik natuurlijk al helemaal niet meer aan.
Hoe dan?!
Terug in Nederland waren mijn ouders aardig pissig op ‘m. Hun dochter een beetje laten verbranden aan het strand. Die jongen weet toch zeker wel dat hij je in moet smeren?!
Tja, maar papa en mama, hij vindt me mooier als ik bruin ben. Ik krijg zo’n naar gevoel bij het tikken van dit stukkie. Dat ik me zo naar heb gevoeld en me zo verstopte. En waarom? Omdat ik me iets aantrok van mensen die zelf onzeker waren.
Hoe vaak ik die opmerking van mijn toenmalige vriend wel niet in mijn hoofd hoorde. Hoe durf je zoiets te zeggen? Ik bedoel: dat je iemands schoenen liever anders zou zien, ok. Maar pigment, een huidkleur, daar heb ik echt geen woorden voor.
15 jaar later
Liep ik voorgaande jaren dus altijd helemaal bedekt, merkte ik vorig jaar voor het eerst dat ik naar shorts, tops en open schoenen greep. NIKS te blanke huid verstoppen.
Ladies met gebruinde benen doen me ongeveer 3 seconden iets. Daarna realiseer ik me dat dit waarschijnlijk 8 van de 10 keer fake is. Of ze hebben gewoon een bak pigment in hun genen. Kan allemaal. Heb ik niet.
Vorig jaar kocht ik impulsief een bruiningscrème. Welgeteld twee keer gebruikt, want de tweede keer zat ik met gestreepte benen op kantoor. Doen we dus nooit meer. Ik ben ook helemaal geen type voor al dat beauty-gesmeer.
Goed zoals we zijn
Een zonnebank zal ik overigens ook nooit pakken. Een scene uit Final Destination 3 heeft me voor eeuwig afgeschrikt.
Weet je, we zijn allemaal goed zoals we zijn. Iedereen die ons in een andere versie dan hoe we zijn mooier vindt, daar moeten we met gierende banden bij vandaan.
Voor mij in ieder geval geen bloedhete jeans en zwarte longsleeves meer.
Te bedenken hoeveel ik mezelf heb ontnomen de laatste jaren. Not anymore.
Met 32 graden ga ik gewoon blank door het leven. Je ziet me van een afstandje aankomen en iedereen die het niet aanstaat, kijkt maar lekker de andere kant op.
Hasta la pasta!