Na het tikken van deze vanmorgen en weer terugdenkend aan het lied van Kadanz, slingerde ik oude Nederlandse muziek aan. Laat me je meenemen in wat muziek voor mij doet. Wat de kracht is van muziek. Hoe muziek mij steunt. Dit is een stukje over rouw. Rouw klets: muziek als anker.
Ineens zie ik daar een Rob de Nijs-medley staan en hoorde in mijn hoofd zijn ‘bangere hart’ al. Het is een opname uit 2013, tijdens een concert van De Toppers. Ik kijk naar de tribune VOL met mensen. En het eerste wat ik denk is: wauw, dat zien we nu niet meer. Zouden er nog concerten doorgaan in Nederland? Ja, weet ik veel. Voor zover ik weet ligt de evenementenbranche op zijn gat en kunnen er niet meer zulke concerten worden gehouden.
Julio Iglesias
Snel dwaal ik af naar wat kaartverkoop websites, en zie dat er inderdaad nog kaartjes verkocht worden. Er vinden dus nog concerten plaats. Ik ben vrij verbaasd, want ik had het niet verwacht. Hier in Barcelona kijk ik al maanden niet meer naar concertagenda’s. Moet er niet aan denken om in een volle zaal te staan.
Bovendien zijn heel veel venue’s dicht en het helpt onze ‘concert missing-mood’ niet om alles dicht te zien zijn. Tijdens het scrollen valt me ineens op dat één of andere Nederlandse artiest, Julio Iglesias imiteert. Hoewel ik nog nooit van die Nederlandse man heb gehoord, lijkt het me geinig om hem het repertoire te horen zingen waarmee ik ben opgegroeid. Of juist tenenkrommend.
Mijn ouders kochten, toen ik een jaar of 9 was, de Greatest Hits van Julio Iglesias. Ze dansten er zo nu en dan op. Voor mij is Julio dus heel erg met mijn ouders verbonden. Inmiddels ligt de Greatest Hits CD in ons huis in Barcelona. Na mama’s overlijden eerder dit jaar, moest die CD mee naar Barcelona. Als ze eens zouden weten. Vooral papa eigenlijk, want mama maakte nog meer dat ik naar Barcelona verhuisde.
Rouw klets: muziek als anker
Ik vraag me af wat papa gezegd zou hebben? Over het feit dat ik een Spaanse man tegenkwam in Berlijn, en een jaar later naar Spanje emigreerde. Hij had er vast een grapje over gemaakt.
Denken aan wat niet meer komen gaat
Het evenement wegklikkende, focus ik me weer op Rob de Nijs, want zijn liedjes vind ik ook enig. Ineens speelt Banger Hart (mijn lievelings!) en ik begin op mijn stoel mee te dansen.
Ik sla twee armen om mijn buik heen, en hoop dat ons kleine meisje deze klanken van Nederlandse muziek ook stiekem meekrijgt. Als ik erop heen en weer deun, wie weet krijgt ze dan ook wel wat mee? Dit is één van die momenten waarop ik mijn eigen taal mis. Wat overgaat in Nederland even missen. Ineens zie ik onze bruiloft, die niet heeft plaatsgevonden, voor me. En mijn moeder en haar vriend dansend op Banger Hart.
Mama had niks met Rob de Nijs, maar gedanst op mijn bruiloft had ze heus. Terwijl ik nog steeds meedein op de melodie, stromen ineens de tranen over mijn wangen. Ik zal mama nooit meer zien dansen, of meedeinen op muziek. Als ons meisje groter is, zal ik haar vertellen over oma die op de meest random momenten ‘gekke’ dansjes deed en altijd totaal off rhythm meezong met alles.
Mag ik wel geluk voelen?
Opeens voel ik me ook schuldig dat ik op mijn stoel gelukkig word van muziek en ‘zelfs’ meedans terwijl ik zit, want mama is er niet meer.
Mag ik dan wel dansen, lachen en een sprankje (laat staan, een hele stoot) geluk voelen? Ja, natuurlijk, heel graag zelfs, doe niet zo gek! Ik vind zulke momenten lastig: zelf leven, terwijl ik verdriet heb om mijn ouders. Het ene moment heel hard lachen, omdat ik mij iets moois herinneren om 5 seconden later in tranen uit te barsten, omdat ik het alleen nog in mijn hoofd kan beleven.
Dan voelt het weer allemaal ZO ontzettend oneerlijk (is het ook) en voel ik me ZO benadeeld. Waarom moest dit MIJ/ons, want mijn vriend is er ook doorheen gegaan, gebeuren? Ik weet heel goed dat mijn moeders overlijden geen persoonlijke aanval op mij was, maar ik heb er maar wel mee te dealen – plus alle shit die dit jaar in Spanje over ons heen valt.
Rouw klets: muziek als anker
Onmiddellijk voel ik me dan ook egoïstisch. Ik hoor het mama, ten tijde van mijn vaders overlijden, nog zeggen. Huilend en ten einde raad sprak ik met haar, waarop mama zei: Sas, je moet maar zo denken: je bent niet de enige wiens vader is overleden.
Vond ik de meest loze K U T- opmerking ooit! Ik kon haar echt een mep in haar gezicht verkopen. Nu ze zelf weg is, zou ze vast hetzelfde zeggen: Sas, je bent niet de enige die rouwt, je moet door. Je hebt er niks aan om stil te blijven staan.
Makkelijk lullen ja, jij hebt nergens meer last van. Ik herinner me het moment nog zeer helder, vlak voordat ze stierf. Ze hield maar vast, ze bleef maar vechten. De verpleegster zei letterlijk: ze wacht op jou, totdat jij zegt dat het oké is, dat ze mag gaan. Dus ik nam de rol aan die ik al jaren, al dan niet heel mijn leven, speelde: mama het is goed, laat maar los, ik red me wel.
En daar ging ze. Ik zag alles uit mama wegzakken en weg was ze. Ik was opgelucht, want ze had geen pijn meer, geen lasten meer.
Had alleen even onderschat wat er vanaf die seconde op mij af zou komen.
Goddank bestaat er muziek, om te huilen en te lachen. Iemand zei ooit tegen me: ‘muziek is echt mijn anker’. Dat vond ik toen vrij heavy, maar ik begrijp hem nu ontzettend goed.
Deze post schreef ik oorspronkelijk op 3 oktober 2020.