Mijn lievelingskerstlied is het wel: Band Aid met Do they know it’s Christmas.
Absoluut vanwege het 80s karakter. Het blik artiesten dat ze ervoor opentrokken is niet de minste groep.
Het is 9 december, de Sint is net weg en ik zit in mijn tussenfase. Ik zie overal de kerstbomen met versiering opdoemen, besef me dat het in een oogwenk Kerstmis is en wij ook aan de versiering willen. Op socials zie ik iedereen en zijn moeder Michael Buble’s – It’s beginning to look a lot like Christmas veelvuldig onder stories zetten. Direct vraag ik mij dan af of men weet dat dit helemaal niet het origineel is?
Ach, er zijn tegenwoordig zoveel remasters en covers van alles gemaakt dat het soms lastig onderscheiden is. Besides, who gives a rats ass, right? Dat ben ik dan weer: de eerste die op de barricade springt met: dat nummer is oorspronkelijk van die en die, release in de 70s of 80s en hier heb je een link.
Wat kan ik zeggen: muziek zit me hoog and means a great deal to me.
Een paar jaar terug zei de grootste muziekfan die ik ken, tegen me: muziek is mijn anker he. Vond ik toen zo’n zware taal. De persoon in kwestie zat ook in een zware tijd, maar muziek je anker? Is het allemaal zo erg? Ik voelde mezelf keihard oordelen. Totdat ik me besefte dat het een spiegel was, want wat doe ik zelf? Ik schrijf over muziek en raak letterlijk ‘lost in music’ wanneer ik dat doe. Ik rol van de ene toevalligheid in het volgende feit en haal er echt plezier uit. Voor mij is muziek ook absoluut de taal via welke ik laat spreken, als ik gevoel wil uiten, maar zelf de woorden niet kan vinden. Muziek huist een hoop emotie. In veel situaties, op de een of andere wijze ook veel heartbreak and sorrow periodes, spreekt veel muziek.
Conclusie: muziek is ook mijn anker. Is muziek niet ons aller anker?
In de decembermaand waarin de meesten allemaal knus bij elkaar kruipen, is het voor mensen die het zonder familie en dierbaren moeten doen helemaal niet zo leuk. Nu ben ik dankbaar voor mijn dochter, mops en vriend. En natuurlijk mijn lieve vrienden en mijn schoonouders. Maar mij bekruipt het gevoel, vooral in deze tijd, enorm dat ik toch alleen ben. Met alleen bedoel ik dat ik alleen mezelf heb om op terug te vallen. Kan ik hier nu helemaal de independent woman uit gaan hangen, maar dat ben ik dus noodgedwongen. Natuurlijk ben ik al 100 jaar verantwoordelijk voor mezelf, maar het is toch erg prettig om twee ouders te hebben als veilige thuishaven en ze even te kunnen bellen.
Heb ik niet meer, krijg ik niet meer en dat doet pijn. Vooral in einde november, en december. Wel heb ik nu een prachtige kans om onze dochter dat wel te bieden. Wat ik mijn dochter ook kan bieden is muzikale educatie. Wat me, na een lange omweg, weer terugbrengt bij het lied van Band Aid.
3 december 1984 werd dit lied de ether in geblazen om geld in te zamelen voor de hongersnood in Ethiopië. Als ik de clip nu weer zie, besef ik me wederom hoeveel FANTASTISCHE namen meededen met ‘Band Aid’. Het zien doet me George Michael missen en de mannen van Spandau Ballet en Duran Duran (beiden mijn favorieten) zijn zo jong, dat velen voor mij onherkenbaar zijn.
Bob Geldof en Midge Ure zijn de twee namen achter het hele Band Aid project. Geldof rings a bell, maar Ure eigenlijk niet. Zo zie je maar weer: Midge Ure blijkt de leadzanger van Ultravox te zijn. The feeling is gone, only you and I – it means nothing to me. Oh VIEEEEEEEEEEENA.
Dit bedoel ik met dat ‘lost in music’. Ik schrijf deze stukkies om jou een inkijkje te geven in mijn favoriete muziek, maar als je niet van deze muziek hebt gehoord, heb je geen idee waarover ik het heb.
Ik stel voor dat je Vienna hier beluisterd:
LINK
Hoe dan ook: petje af voor de lijst aan artiesten en de lyrics. Geldof had blijkbaar iedereen in zijn rolodex en trommelde naam na naam op om de lyrics in te komen zingen. Hoe briljant is dat! Nu mijn ‘autoplay’ online Roxy Music inzet, is dat eigenlijk een duidelijke naam die ik mis in Band Aid. Bryan Ferry zal niet in Bob Geldofs rolodex hebben gestaan ;).