Dit stuk schreef ik al in januari dit jaar, maar had het gevoel dat niemand zit te wachten op dagelijkse Spaanse ‘beslommeringen’. Gisteren sprak ik een andere Nederlandse en vielen me Stories op van een Nederlandse in Valencia, en besef ik me juist dat deze reality iets is wat jullie graag willen lezen, omdat ik in Spanje woon en mijn meeste lezers, volgers niet. Leven in Spanje: relaxt blijven als dingen kapot gaan.
Al 2 jaar wonen we in Vilanova i la Geltru (50 minuten voorbij Barcelona), in nieuwbouw en nieuwbouw brengt kinderziektes met zich mee. Koop je een wat ouder pand, dan heb je allicht te maken met verborgen gebreken. Bij nieuwbouw kun je er, weet ik nu, vanuit gaan dat er na een bepaalde tijd dingen gaan optreden. Leven in Spanje: relaxt blijven als dingen kapot gaan
Logisch ook, niks blijft eeuwig goed en op de een of andere manier begeven dingen het in ons huis ineens na 2 jaar. Behalve 1 ding: onze rolluiken oftewel persianas in het Spaans. Die dingen hangen door ons hele huis, in elkaar kamer, behalve in het washok en de badkamers.
Het leed dat (electrische) rolluiken heet
Enfin, het rolluik in onze werkkamer/extra kamer begaf het al vrij snel. En daar komt mijn Nederlands ‘zijn’ tot uiting. Ik wil daar dan achteraan, het moet gefixt worden. Ten eerste (is het Alberto), ten tweede zat het incluis bij het huis (en dat rijmt) en ten derde schijnt hier nogal vaak de zon (ik hoor hier een liedje van Bassie en Adriaan) waardoor alles wat achter of dichtbij dat raam zonder werkend rolluik staat, ligt, of rondhangt, verbleekt als een malle.
Nu sla ik me echt voor mijn hoofd dat ík het niet gewoon meteen heb geregeld, maar om een niet-verklaarbare reden, mijn ego, of misschien vanwege het feit dat mijn vriend Spaans is, rolluikbedrijven hier Spaans en/of Catalaans spreken, en mijn talenonzekerheid ineens opspeelde, vond ik dat mijn vriend het moest regelen.
Gewoon lekker zelf doen
Which he didn’t. En het achter hem aanjagen om zaken te regelen bracht mij nog meer stress en ergernis (niet goed voor je relatie) dan het feit dat we met kapotte persianas zaten. Hij vergat het te regelen, wilde het niet regelen, boeide ‘m niet, hij dacht er niet bij na? Noem een reden in het mannelijk brein, maar het gebeurde niet. En ik er 3x per week achteraan zeiken, want VERDORIE MAAK HET NU IN ORDE.
Iets in me zei: ‘Sas, misschien kun je het zelf doen? Neem contact op met de verzekering?’ Dus ik vroeg aan mijn vriend of hij de gegevens van de verzekering kon geven, dan zou ik het regelen. ‘Ja, doe ik’, zegt ‘ie. Nou, je snapt hoeveel er gebeurde? Juist, precies niks. En dat duurde voort, net zolang tot 2 maanden geleden de persianas in de woonkamer ook bleven hangen. Het rolluik in de werkkamer ging niet meer naar beneden, en het rolluik in de woonkamer ging niet meer omhoog.
Doordat wij overal ceiling to floor, top to bottom, geef het een naam ramen hebben, heeft ons huis enorme lichtinval. Which I love, en met een ineens kapot rolluik, viel er me toch een donkerte over de woonkamer. Het was maar één raam hè, en ook nog het kleinste. Maar het verschil maakte me gek!
Trots dat ik was!
Weer achter hem aan: ‘Schat, ga het nu regelen’. En nog steeds deed hij niks. Ineens zag ik het licht (HA!) en was ik het beu/boos op hem, op mezelf, gewoon geïrriteerd en klaar om de hele flikkerse bende in elkaar te meppen. Ik besloot om zelf maar actie te ondernemen en contacte bedrijven. Allebei reageerden ze meteen en een week later stond hier een expert op de stoep.
Trots dat ik was op mezelf, maar totaal in mijn mannelijke energie – waarvan ik toch zo graag wilde dat mijn vriend die liet gelden. Niet ik. Maar goed, nood breekt wet en ik snapte niet waarom ik het niet eerder had gedaan.
De monteur bekeek onze rolluiken, trok er wat aan en boem, het rolluik in de woonkamer ging weer omhoog. Eureka. Maar toen (ging de weeeeeeekker – weer Bassie en Adriaan) bleek degene in de werkkamer echt kapot. De monteur trok ‘m naar beneden zodat er in ieder geval niks meer verbleekte en zou later terugkomen, want de latjes waren niet op voorraad. Vervolgens lieten we het rolluik in de slaapkamer ook maar even checken en bleek het rotding op sterven na dood.
Leven in Spanje: relaxt blijven als dingen kapot gaan
Het ding haperde een beetje, maar de monteur wist ons te vertellen dat het slecht geïnstalleerd was en we wellicht te maken konden krijgen met kortsluiting…
Wie auch immer, het materiaal was niet op voorraad. Ze zouden het bestellen en bij ons terugkomen. Oké, is goed. Na een paar dagen geen sjoege, maar weer eens vragen. ‘Ja, we komen dinsdag bij jullie langs, het materiaal is er.’ Nu vonden we het al niet prettig dat er 2 (!) weken tussen de afspraken zaten, maar als iets niet op voorraad is. Tja.
Ze zouden er gisteren tussen 9.30 uur en 11.00 uur zijn. Irritant al zo’n tijdsinterval, maar hè, doe je niks aan. Om 11.00 uur was er alleen nog niemand. Ik een bericht sturen, en kreeg als antwoord: ‘is dit bericht voor ons?’ Eh ja, er zou iemand komen en ik wacht nog steeds? ‘Oh ja, ik sta bij jullie in de lift zegt hij’. Hm, juist.
Een mentaliteit die ik niet trek
Wat denk je? Man komt binnen, mompelt dat zijn vorige afspraak uitliep en dat hij nog een afspraak na ons had. Hij moest gaan, of hij de dag erop in de middag kon langskomen? Nou ja, eh, moet mijn kind van school halen. Oh ok, morgenochtend dan beter? Hoezo, de kat op het spek binden? Aso. Vervolgens ratelde hij er een verhaal uit naar mijn vriend. Vale, mañana por la mañana (morgenvroeg).
Wat kun je anders dan instemmen? Op zo’n moment word ik geblockt door de taal en bevries ik. Wellicht toch weer tijd voor een cursus.
Dus ik, Nederlands als ik ben, verwachtte die gozer hier vanmorgen om 9.00 uur. Nou, het is 11.30 uur en er is nog niemand geweest, en er heeft niemand iets laten weten. Ik vind dit niet oké, dit kan niet en ben nu hopeloos teleurgesteld in dat bedrijf.
Vind dat hij gisteren eerder iets had kunnen laten weten, mij had kunnen bellen voor een nieuwe afspraak en in/uit lopen bij een klant en vervolgens niets laten horen, vind ik helemaal een dikke no-go.
Voor het ongemak ben ik nu van mening dat we een korting moeten krijgen. Ben niet tevreden, maar wel heel content met mezelf dat ik het heft in eigen handen heb genomen.
Wordt vervolgd..