Ik schreef je dus op de voorpagina – in de slider- dat ik graag head first het avontuur in duik.
Oke, er is dit en dit beschikbaar?
Goed zo, dan doen we het!
Om er dan halverwege stap voor stap achter te komen wat er eigenlijk voor nodig was, maar hey, dan ben ik al half onderweg and I will figure the rest as I go.
Wat was het ook alweer? Springen, en dan vouwt je parachute zich vanzelf wel uit?
Zó mijn persoonlijkheid.
Hoewel ik ook enorm van controle houd en mezelf daar nog ‘enormer’ mee in de weg kan zitten, ga ik heel goed op dingen loslaten. Daar komen namelijk vaak de mooiste dingen uit.
Wil je iets? Ja, denk er wel over na, but think it to death, want dan doe je het niet meer.
Had ik, toen ik in Haarlem woonde met vriend, hond en kat, nagedacht over het feit dat ik mijn relatie/basis/ouders (ja, papa en mama waren er nog) en kat achter zou laten? Dan was ik nooit gegaan in 2014.
Dan was ik letterlijk voor anderen in Nederland gebleven. Niet omdat ik het zelf zo graag wilde.
Ik ben ervan overtuigd dat de heftige gebeurtenissen die zijn gebeurd nadat ik besloot om, tijdelijk, naar Berlijn te verhuizen, ook waren gebeurd als ik had besloten om in Nederland te blijven.
En dan had ik dus keihard mezelf ermee gehad.
Dan had ik niets gehad. Jawel: dan had ik spijt gehad.
In het kort:
Ik verhuisde in juli 2014 naar Berlijn. In augustus, amper een maand nadat ik vertrok, zette mijn vriend een punt achter onze relatie via Skype. Ja laf, maar er ging een hoop aan vooraf. In het moment nam ik het hem heel kwalijk, want f*ck, wat ongelofelijk LAF. Maar, mijn vrije status gaf mij een extra zetje, omdat nu de gedachte: ‘ik blijf hier 3 maanden, en zie dan wel waar het schip strandt’ (dat moedigde mijn vriend ook aan overigens) naar: oh, ik heb dus niets meer om naar terug te gaan’ ging.
Dat was zwaar, maar een opluchting tegelijk. Ineens lag alles open.
Onze relatie was toch wel uitgegaan, we verschilden gewoon teveel van elkaar en wilden andere dingen in het leven. Hij had een goed aantal jaar in het buitenland gewoond, en was blij dat we gesettled waren in Haarlem. Ik wilde juist avontuur, was net afgestudeerd en ready to rumble.
Dat botst.
Terwijl ik dus bezig was een meer permanent bestaan in Berlijn te creëren, kreeg ik eind september telefoon uit Nederland: er was alvleesklierkanker bij mijn vader geconstateerd.
Na zoveel jaar kan ik hier eerlijk over zijn: ik was boos. WAAROM mijn vader, en WAAROM nu? Nu ik eindelijk had besloten om voor MIJ te kiezen in plaats van anderen te pleasen. Eindelijk was ik in Berlijn en aan mijn leven aan het bouwen. WAAROM moest alles weer door elkaar gehusseld worden?
Waarom word ik gestraft?
Ik werd verscheurd: ik wilde naar papa, maar ook mijn baan niet kwijt die ik nét had verworven. In de branche waar ik in wilde werken: content. Weliswaar niet in de niche waar ik in werkte (auto’s), maar ik wist dat deze baan me later kansen zou bieden. Naar Nederland ging ik, met ondersteuning van mijn manager, maar wel tijdelijk.
Toen ik later terugkwam naar Berlijn verloor ik ook die baan en hoewel dit nu klinkt als kommer en kwel, schrijf ik dit alles nu 9 jaar later (9 jaar!!) en ben ik heel wat ervaringen rijker.
Het meest vreselijke kotscliché sijpelt nu mijn mond uit (oké nu word ik wel heel visueel, yugh), maar komt ‘ie:
what doesn’t kill you makes you stronger
Welkom bij Modesk.
Dit is Modesk – (My Own Desk). Ik neem je mee op mijn ’tijdlijn’ vol gezelligs als muziek, shopping en streetart, maar ook door diepere onderwerpen zoals rouw en hoe moeilijk het soms is om ergens te integreren. Hoe ik dingen heb onderschat, maar ook hoe heerlijk het is om je hart te (kunnen) volgen.
Het heeft een tijd geduurd voordat ik besefte: alles mag er zijn. Iedereen gaat door fantastische periodes én crap. Niet alleen ik.