Ik zou dit toch bijna beginnen bij: welkom bij weer een nieuwe episode van de Barcelona Lockdown Diaries! God, het zou bijna echt entertainment worden en ja, zo bedoel ik het ook eigenlijk. Er valt absoluut niets te lachen aan de situatie, maar vandaag is de dag dat ik besluit om het oncontroleerbare maar met het creatieve te verbinden.
Vanuit Barcelona geef ik jullie door verslagen, foto’s en Instagram-stories een inkijkje in ons Barcelona Lockdown leven du moment.
We are all in this together, voor mij voelt het goed om dit te delen en ik denk dat we ons door delen allemaal wat minder naar en verloren voelen. Juist, na al 4 posts eruit te hebben geknald, besefte ik me dat ik wil beginnen bij het begin. Dus, hierbij wat voorafging in de week voordat de pleuris uitbrak:
Dinsdag 10 maart
Mijn vriend texte me dat hij achter elkaar mensen naar huis stuurde, omdat ze Corona-symptomen hadden. Die personen waren blijkbaar in Madrid geweest het weekend en nu voelden ze zich niet goed. Ga maar naar huis voor 3 weken, krijg je dan naar je hoofd van je werkgever. Hoe hysterisch is dat dan? Ondertussen zat ik kotsmisselijk thuis sinds zondagavond.
Woensdag 11 maart
De derde dode viel in Duitsland. Nauwlettend hield ik het nieuws bij in de week dat we naar Berlijn zouden gaan. Ik was nog helemaal optimistisch, want zo’n vaart zal het toch niet lopen? Was het naiviteit? Feit was gewoon dat ik heel erg graag naar Berlijn wilde en misschien de boel een beetje probeerde te negeren. natuurlijk had ik contact met vrienden van me in Berlijn. De ene vreesde het ergste, mijn andere goede vriend was optimistisch. Mijn vriend begon langzaam bang te worden. 11 maart was de dag dat mijn vriend ook naar huis werd gestuurd. Dat wil zeggen: zijn hele bedrijf. 1 maand lang home office, omdat het allemaal te riskant is. Jezus, dat vond ik even wat.
Ondertussen begon ik me hardop af te vragen hoe het zou verlopen met mijn aanstaande baan? Het plan was om de 26e te starten, maar ja gut, in deze situatie? Stiekem vond ik het niet heel erg als het hele zaakje niet door zou gaan. Enerzijds is de financiële injectie natuurlijk fantastisch en heb ik er zin om weer onder de mensen te zijn. Anderzijds is het wel een vereiste om 1x per 8 weken op zaterdag te werken en flexibel te zijn tijdens de feestdagen. Dat staat me tegen, ik kan er niets aan doen.
Donderdag 12 maart
Ik ben hartstikke blij en trots dat ik die baan in de wacht heb gesleept, maar ja, dubbel dus. Terwijl die baan door mijn hoofd spookte, bestelde mijn vriend online een hoop boodschappen. Hij kreeg het op zijn heupen en werd angstig voor massahysterie in de supermarkten. Nou ja, schat, als jij daar gelukkig van wordt. Hartstikke prima, we kunnen het maar in huis hebben. Het zou op zaterdag bezorgd worden en we hadden ook een etentje gepland staan bij restaurant Tickets hier om de hoek. Het werd dus een vluggerdje met boodschappen bezorging. Na de lunch zouden we naar Vilanova gaan (waar zijn ouders wonen) om Luci te droppen en dan zondagmorgen naar Berlijn vliegen.
Ik schrijf dit alles een week later (18 maart) en needless to say: everything shot to shit! Net als voor ieder ander in de wereld, heeft de grote C oftewel het Coronavirus alles goed vergald. Het etentje bij Tickets ging niet door, naar Vilanova mocht niet meer worden gereisd en ja, Berlijn konden we ook wel vergeten. Gehuild, gehuild en nog eens gehuild heb ik – tot hyperventileren aan toe, dat Berlijn niet doorging.
Berlijn en mijn moeder
Ik heb de boel van me afgeschreven, want ik trok het bijzonder slecht. Verdomme zo lang niet in mijn lievelingsstad geweest, zolang mijn lieve vrienden niet gezien en nu kunnen we WEER niet. Eind januari wilden we al gaan, maar lag mijn moeder in het ziekenhuis.
Over mijn moeder gesproken: sinds vorige week woensdag bleef het stil online. Ik waarschuwde haar nog of ze aub bij andere mensen uit de buurt wilde blijven, want in Spanje stevenden we hard af op een noodsituatie. Dan kan Nederland ook niet ver achterliggen, dus neem het zekere voor het onzekere.
Op donderdagavond kreeg ik een uitgebreide app van haar en was ik nog teleurgesteld dat ze niet even naar ons vroeg. Ik ben haar enige dochter, woon in het buitenland en zit niet in de meest ideale situatie. Vrijdagmiddag appte ik haar dat we code rood ingingen en ik bang was. Geïrriteerd ging ik de dag door, want waarom antwoordde ze nu niet? Vlak voordat ik naar bed ging, zag ik 3 gemiste video calls. Ik dacht werkelijk nog: phoe, daar heb ik geen zin in nu. Totdat ze me schreef dat ze in het ziekenhuis lag. Nou, toen had ik het niet meer. je kunt je voorstellen hoe ik die avond naar bed ging.
Vrijdag 13 maart
Het bleek maar weer dat de situatie ons op vrijdag al naar ons hoofd steeg, want we hebben de grootste ruzie OOIT gehad. Het ging om een hoekje troep in de keuken dat mijn vriend zou opruimen. Ware het niet dat ik het hem al 3x had gevraagd en hij het nog steeds niet had gedaan. Ik sta altijd heel vroeg op en heb hem al 100 keer verteld dat niets me meer ergert, dan opstaan in de troep.
Feit is namelijk dat ik iemand ben die het dan meteen moet opruimen, anders voel ik me niet lekker. Daar word ik dan weer heel chagrijnig van, want ik heet nog steeds geen Assepoester. Ik functioneer niet in rommel. Daar heeft hij geen last van, dus hij ging rustig aan het werk. Een half uur daarna kwam hij de studeerkamer uit, liet ik een comment vallen en barstte de bom. Ik eindigde de huilend op de keukenvloer – geen angst, alles is oké, maar ik denk dat we het nodig hadden. Het was allemaal teveel stress, te veel onzekerheid, te veel aannames, het werd teveel en het moest er gewoon uit. Drie uur later kreeg ik een email van mijn toekomstige werkgever: vanwege Corona staan alle vacatures on hold.
Gestresst en hysterisch
I don’t know what came over me, maar ik schreeuwde het HELE appartement bij elkaar. Ik heb 100 keer FUCK geschreeuwd en direct mijn vriendin een voice message ingesproken. Boos, kwaad, teringvirus – moet je nou alles kapotmaken? Ik had helemaal niet mijn doordat mijn vriend in een meeting zat, dus die kwam ook onze studeerkamer gestevend vanwege mijn geschreeuw. Typisch ook, ik vertel je net dat ik mijn twijfels had bij de voorwaarden van die baan en dan toch zo los gaan? Ik gooi het op stress, er was teveel aan de hand en het moest eruit.
Eigenlijk vond ik het ook wel weer een opluchting, want als mijn vriend thuiswerkt zou ik het heel bizar vinden als ik WEL naar kantoor zou moeten. Mezelf kennende had ik dat hoogstwaarschijnlijk geweigerd. Mijn vriendin zei dat ze die middag lekker een rondje ging lopen en toen was ik al jaloers. Wij werden in Spanje namelijk al met klem geadviseerd om thuis te blijven.
De ouders van mijn vriend kwamen die dag terug van vacance en troffen tot hun grote schrik lege schappen aan in de supermarkt. Zulke lieve mensen die altijd zo goed voor ons zorgen, waar altijd alles op tafel staat en die altijd zo goed voorbereid zijn: die visten overal naast. Mijn vriend wilde nog wel persoonlijkheid naar Vilanova om necessities te brengen, maar aangezien dat out of the question was, probeerde hij het online te regelen.
Onze bestelling kwam tenslotte ook op zaterdag, dat zou hij ook voor zijn ouders kunnen regelen. Nee dus, vanwege Corona was het niet meer mogelijk. gelukkig kon zijn broer nog toiletpapier en melk naar zijn ouders brengen, anders hadden ze zonder gezeten. Wat een situatie.
Zaterdag 14 maart
Waar we normaal zouden gaan lunchen, lekker wandelen, een deel van Barcelona verkennen of een biertje drinken op een terras, konden we nu niks. We zaten allebei aan het nieuws geplakt, spraken met vrienden in het buitenland en toen was de lockdown er nog niet eens door. We hadden alle boodschappen in huis en begonnen nog eens langzaam in te zien over wat een luxe we beschikken met ons appartement. Als we in lockdown zouden moeten, zouden we nog om elkaar heen kunnen, tijd voor onszelf kunnen pakken en aan vormen van entertainment geen gebrek. Komt helemaal goed.
Toen ik een paar uur later van een vriendin in Nederland hoorde hoe bizar druk de supermarkt daar was, zaten wij al half in lockdown-modus. We wisten natuurlijk wat er ging komen, al keken we er nog anders naar. Ik bedoel: zoiets gebeurt in verre landen, niet in Spanje, Nederland of Duitsland. De bizarre situatie in Italie, kwam dat echt naar Spanje en de rest van Europa? Nee toch, dat is toch een bizarre film? Ze spraken over 15 dagen tot een maand thuisblijven.
Nee joh, mafklappers, dat is toch waanzin?
Zondag 15 maart
Weer een dag stress. Iedere keer dat we weer hoop hadden, hoorden we op het nieuws het tegenovergestelde. We hebben maar zitten Netflixen en in gedachten gingen we weer terug naar het heerlijke terras op een berg in de zon waar we precies een week geleden waren.
Die vrijheid kwijt raken, dat kan toch niet…