Voor één keer met zijn drieën – op Linda.nl met Laia én mama
Zij die mij kennen weten dat ik een vrij open boek ben. Ik ben een makkelijke prater. Niet over de small stuff, daar heb ik een hekel aan. Dat kan ik even, en dan loop ik leeg.
Zij die mij kennen weten dat ik een vrij open boek ben. Ik ben een makkelijke prater. Niet over de small stuff, daar heb ik een hekel aan. Dat kan ik even, en dan loop ik leeg.
Een prik vol intens verdriet en enorme dankbaarheid. Dan sta je daar in de rij met een massa aan mensen. Zoveel mensen ga ik tegenwoordig uit de weg.
Soms voel ik het aankomen, maar vaak ook niet. In het eerste geval voel ik een onverklaarbare, of moet ik zeggen, overmatige frustratie in me huizen.
Haar kleinkind heeft ze nooit mogen ontmoeten en dat doet me elke dag pijn. Zowel voor mama, voor Laia als voor mezelf.
Terwijl ik het schrijf, voel ik me al schuldig: mijn dubbele gevoel bij mijn schoonouders, nu mijn ouders er niet meer zijn. Constante neiging om me te moeten verdedigen There, I said it. Direct voel ik de enorme neiging om me te verdedigen, om me te moeten verantwoorden. Het is
Na het tikken van deze vanmorgen en weer terugdenkend aan het lied van Kadanz, slingerde ik oude Nederlandse muziek aan. Laat me je meenemen in wat muziek voor mij doet. Wat de kracht is van muziek. Hoe muziek mij steunt. Dit is een stukje over rouw. Rouw klets: muziek als