Berlin Diaries – Van freelance naar fulltime in de auto’s Sascia, 12 augustus 20149 februari 2024 Haast, geen puf Die zaterdag zette ik geen wekker. Ik werd half(dood) wakker waarna er op mijn deur geklopt werd. ‘O nee, dat mens’ was het eerste dat door mijn hoofd schoot, waarna ik gelukkig de geruststellende stem van Chantal hoorde. Het was 12.15 uur en we moesten over drie kwartier weg. Op dat moment voelde ik me net een werkende moeder die haar kinderen (in mijn geval de mops) moest verzorgen én zichzelf klaar moest maken. Hoe gingen we dat doen? Ik moest douchen, haar wassen, aankleden, ontbijten, mops uit laten, mops eten geven, kamer een beetje op orde maken en ik wilde eigenlijk nog een beetje rustig wakker worden – juist ja. In de keuken sprak ik Lilly die compleet kapot was van afgelopen nacht (net als wij) en ze zei dat we heus niet om 14u daar hoefden te zijn. ‘Doe maar rustig aan’. We waren dus op het festival om 14.45u waar ze blij met ons waren, maar ons eigenlijk niet nodig hadden. Alle stekken waren gevuld en we konden gewoon wat rondlopen en zelf meedoen aan de workshops. We hebben buiten gezeten (waar het plakkerig benauwd was), zijn binnen gaan kijken en uiteindelijk na wat uurtjes naar huis gegaan. Op de heenweg naar het festival zag ik een IKEA in de buurt en we hadden honger, dus late lunch bij IKEA. Enerzijds wilde ik nog door de zaak lopen om wat decoratieve spulletjes mee te nemen, maar we waren zó doodop dat we naar huis zijn gegaan. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik geen idee meer heb wat ik deze blije zaterdag heb gedaan. Ik weet alleen nog dat ik rond een uur of 1 ’s nachts gestommel hoorde en bij mezelf dacht: gaan die mensen nú nog uit, op dit tijdstip. Maar dat is hier blijkbaar heel normaal. En ik doe er ook weleens aan mee ;). Lesson learnedZondag kan ik me goed herinneren, althans de avond: sushi. Zoals gewoonlijk was het huis de hele dag stil tot een uur of zeven. ‘Heeft er iemand zin om mee sushi te gaan eten?’. Ehm ja, altijd. Wat kost die grap? ‘Ze hebben iedere dag happy hour rond deze tijd, 50% korting’. OK, ik ga mee! Heerlijke sushi was het – Aki Tatsu bij Savigny Platz, geen chique zaak maar echt heerlijke sushi. Daarna wilden er nog wat mensen gaan stappen en ik misschien nog naar Lilly op het festival, maar goed, eerst terug naar huis. Ik besefte me ineens dat ik in mijn up de 50 minuten durende reis + eng donker steegje achter ons huis af zou moeten leggen en de twijfel sloeg toe. Uiteindelijk besloot ik om 00.45 uur (wat zei ik ook alweer over laat uitgaan?) nog te gaan. Máár aangekomen bij de S-Bahn moest ik 18 minuten (!) wachten en kwam ik net op een ongunstige tijd aan op Bhf Zoo waardoor ik daar 30 minuten moest wachten. Met pijn in mijn hart keerde ik maar terug naar huis, spijt hebbende dat ik niet eerder was vertrokken. Ja, ik werk ook nog Maandag was de dag dat ik een stuk over niets minder dan bruidskleding (ja, ik, ja) moest schrijven voor Zalando (ik ben freelance aan het werk voor een content bedrijf hier). Daar ging ik dus maar even voor zitten. Gelukkig kreeg ik binnen een kwartier na inleveren een acceptatie en complimenten dat het zo leuk geschreven was. Dat doet een mens goed. Dinsdag begon de sollicitatie’week’. Omdat ik niet bij Booking.com aan de slag ben gegaan, ben ik natuurlijk verder gaan solliciteren. Zalando, GetYourGuide, GreatContent, Crispy Content, Outfittery en een start-up in de autobranche passeerden de revue. Bij Zalando zou ik afgelopen dinsdag een gesprek hebben, máár direct toen ik wakker werd was er sprake van Luci-stress (er liepen ineens inspecteurs rond hier die een en ander noteerden) en ik moest me dus even opsluiten in mijn kamer. Dit terwijl ik nog moest douchen, eten, Fluus moest uitlaten en haar weer naar Meltem moest brengen. Hier sloop dus enige, niet te omzeilen, vertraging in waarop ik Zalando direct heb gemaild dat ik ietwat later zou komen. Maar toen bleek ook nog mijn S-Bahn verbinding te zijn opengebroken, werd ik door iemand van Deutsche Bahn naar het verkeerde S-Bahn station gestuurd (hartelijk bedankt) en zo was ik dus veel te laat. Op Potsdamer Platz aangekomen (nog 1 overstap te gaan) kreeg ik een e-mail dat ze me niet meer konden ontvangen vandaag en ze wensten me ‘veel succes in de toekomst?’ Oh scheiße, betekent dit dat ik die baan nu niet meer krijg? Direct teruggemaild, maar ik hoorde niks meer. Ik dacht direct: als het zo gaat, zal het wel niet zo moeten zijn bij Zalando. Ik had geen blinde paniek, omdat ik nog een gesprek gepland had staan voor een contentmanagement-functie de volgende dag. Note to self: geen tramverbindingen meer checken via Google Maps, maar via het Duitse vervoersbedrijf die wél alle storingen en opties aangeeft. Dinsdag kreeg ik een stomme e-mail dat ‘het ze heel veel leid deed, maar ze al iemand hadden aangenomen’. Ach, ik vind wel iets beters! Dit beters kwam – via via- in de vorm van een startup in de autobranche. En wel doordat ik via een advertentie van een andere kamerzoeker een bericht spotte van een verhuurder. Heel sneaky (brutale mensen hebben de halve wereld, was het niet?) heb ik deze beste man een berichtje gestuurd en kreeg direct antwoord. De kamerbezichtiging staat gepland voor aankomende zaterdag en heel lief en meedenkend stuurde hij me ook een link naar een baan (hij had mijn LinkedIn schijnbaar bekeken). Een start-up in Prenzlauer Berg (wijk in Berlijn), zocht mensen met passie voor content en schrijven… én de autobranche. Haha, dat laatste, daar heb ik eigenlijk weinig tot geen affiniteit mee – behalve met SAAB, ik ben gék op SAAB. Ik weet er niets van, maar mijn vader reed vroeger een SAAB en altijd als ik een SAAB zie rijden, wordt er een kreet geslaakt. Dit kreet horen sommige mensen nu vast in hun hoofd! Hoe het ook zij, content – leuk, schrijven – leuk, internationaal bedrijf – leuk, start-up – lekker nieuw, fris in het jasje en mogelijkheden om jezelf te ontwikkelen. Kortom: sollicité! Direct een e-mail naar de contactpersoon gestuurd, heen en weer gemaild, waarna ik werd gebeld en mijn contactpersoon zei dat ze mijn C.V. door zou zetten naar HR. HR belde me na een half uur en de afspraak was gemaakt. Gisteren om 15.30 uur ging ik op gesprek. Dit verliep goed met enige vorm van spanning – ik moest namelijk ter plekke een 500 woorden tellende tekst schrijven over het bedrijf. Maar de zenuwen waren nergens voor nodig. Ik werd hartelijk ontvangen, kon alles vragen en na een uur of wat was de tekst eruit. De tekst werd besproken en ik werd naar een andere kamer geleid waar me nog iets werd gezegd over de functie. Daarna werd de baas van het geheel erbij geroepen en werd me een aanbod gedaan. 10 minuten later kreeg ik het contract onder mijn neus, direct getekend en maandag begin ik. Nu heb ik vast geluk gehad door de mensen waarmee ik toevallig in aanraking kwam. Als ik niet op die kamer had gereageerd.. Ik vind het inspirerend en fijn om te zien hoe snel zoiets kan gaan. Ondanks dat ik de afgelopen weken ontzettend genoot van alles om me heen heeft het water me de afgelopen twee weken een aantal keer aan de lippen gestaan. Ik heb vaak een moment van paniek gehad, want wat nu als ik geen baan vind, terwijl ik wel in Berlijn wil blijven? Ik kan wel willen, maar zonder inkomen gaat het allemaal niet. Maar de tijd van onzekerheid is nu voorbij (dit doet me denken aan GTST, al hadden ze het daar over onbezorgdheid). Kortom: ik ben blij dat ik nu opgelucht adem kan halen en zaterdag ook een kamerbezichtiging heb. Hopelijk valt alles deze week wederom op zijn plek. YES! Voor nu ben ik in ieder geval heel blij dat ik in een leuk bedrijf terecht kom waar ik lekker aan de schrijf kan onder het genot van goede koffie (de vonk tussen mij en het DeLonghi-apparaat sloeg direct over!) Deze blog schreef ik in augustus 2014 Post Views: 1.195 The Berlin Diaries