Dit stukje schrijf ik op de bank onder drie dekens, terwijl het buiten regent.
Voor deze week heeft mijn vriend een appartement met privé zwembad voor ons geboekt, dus we zitten hier sinds dinsdag. Goddelijk! Het appartement ligt in Terrassa, zo’n 20 km buiten Barcelona en we dus, als we om 11.00 deze morgen uitcheck, binnen een uur treinen weer thuis.
Door Covid vielen de rest van onze geplande tripjes in het water en we wilden toch nog samen (oké met onze mops) ertussen uit voordat in november ons lieve, kleine meisje ter wereld komt.
Vorige week zaten we in het kuuroord van Vichy Catalan, en nu dus in een privé appartement met private pool. Na alles wat we dit jaar hebben meegemaakt vonden we het wel tijd voor een paar dagen niemandsland met een zwembad. Ik merk dat we ook tot andere gesprekken komen zo in de rust. Samen buiten zitten, voeten in het water, mops bij ons en voornamelijk kletsen.
Wat willen we? Hoe voelen we ons? Hoe denken we over dingen? Wat is er allemaal gebeurd dit jaar? Dat is namelijk zoveel dat we 10 jaar ouder zijn geworden en we er nog jaren voor nodig gaan hebben om dit allemaal te verwerken.
Op 23 maart dit jaar kwamen we er dan ook nog achter dat we in verwachting zijn, en inmiddels draag ik kleine Laia (dat wordt haar naam) alweer 7 maanden. We kunnen allebei niet geloven dat het jaar zo voorbij vliegt. mentaal vlieg ik minstens een keer per dag terug naar maart (lockdown in Barcelona) en april (toen mama overleed).
Inmiddels is alles wat mijn ouders in hun leven en carrière hebben opgebouwd, van mij. Ik wist niet hoe ik mij daarbij zou voelen, maar uiteindelijk kwam er vooral een waterval aan tranen.
Dat heeft uiteraard vooral met de situatie te maken, maar ook met de schrijnende hitte hier in Spanje. In Nederland en Berlijn spreken we van een hittegolf, hier is het gewoon voortdurend elke dag 35 graden. Mijn vriend is Spaans, en klaagt erover. Dat vind ik alleen maar prettig, want moet je je voorstellen dat ik continue zou zeiken over die hitte, terwijl hij er heel goed op gaat. Dan zou de relatie snel minder leuk worden.
Natuurlijk ben ik ook nog zwanger van ons meisje, en begin ik het sinds een week of 2 wel echt meer te voelen. Dingen worden zwaarder, ik voel me zwaarder, word kortademiger, hormonen spelen op. Ik heb echt een hele goede zwangerschap, maar nu begin ik zo’n 2x per dag te zeggen: phoe, ik voel me best wel zwanger. En dat is ook logisch en prachtig, maar tel daar éven bij op door wat voor situatie we gaan – het maakt alles moeilijker en zwaarder.
Mede daarom snakte ik ineens naar de storm die gistermiddag werd aangekondigd. Ben je gek ofzo? Nee, laat het maar even heel hard regenen en knallen: daarna is het in ieder geval wat koeler en kan een mens weer wat. Waarom zijn jullie dan in Barcelona gaan wonen, je weet toch dat het daar warm is? Omdat we weleens wat nieuws wilden proberen en we allebei even Berlijn (waar we elkaar hebben leren kennen en een jaar samen hebben gewoond) moe waren.
Nu valt Berlijn-moe bij mij eigenlijk onder schelden, want ik houd met heel mijn hart van die stad en snap nu NIET hoe ik Berlijn-moe uit mijn strot krijg. Echter, soms moet je weg om het extra te kunnen waarderen.
Hoe wij het allebei missen om weer een jeans en leren jasje aan te kunnen op straat. En gut ja, zo missen we wel meer. Vooral nu we een klein meisje mogen verwelkomen in november denk ik er erg over na, of moet ik zeggen: twijfel ik heel erg of ik Laia in Spanje op wil laten groeien, en haar hier het onderwijs in wil sturen. Die twijfel zegt eigenlijk genoeg: dat voelt niet goed.
En ik ben er heel erg blij om dat, hoewel we net een heerlijk nieuw appartement hebben gehuurd, dit geen set in stone toekomst voor ons is in Spanje. Ja, mijn vriend zijn familie en vrienden zitten allemaal hier, maar hij is eerder naar Berlijn vertrokken. Hij zou graag Amsterdam of andere grote stad willen ervaren, Londen staat nog op de lijst en we houden allebei enorm van Berlijn. Ik ben blij dat we allebei vrij kunnen praten over wat we willen en niet één van ons gebrand is op een land.
Voor mij is Barcelona/Spanje altijd tijdelijk geweest. Heb weleens een splitsecond eraan gedacht om wellicht toch maar naar zijn geboortestad te verhuizen. Vooral vanwege praktische redenen: hulp met onze dochter. In dezelfde minuut besefte ik me dat ik dat nooit moet doen, ik moet ook aan mezelf denken, en word ik gelukkig in een kleine stad in Spanje? Op dit moment niet. Toen ons oude appartement niet meer aan onze wensen voldeed, hadden we ook een viewing in Sitges. Dat is dan weer een hele bekende stad bij Barcelona, en die viewing was voornamelijk gebaseerd op een community pool. Tijdens de viewing en het rondlopen voelden we allebei direct: nee, we willen Barcelona niet uit, daar zijn we niet aan toe.
Vergeleken bij Vilanova, geboorteplaats van mijn vriend, is Sitges veel internationaler – dus veel beter voor mij. Ik zie mezelf niet in een stad wonen waar gaan internationale kansen zijn, we allebei moeten forensen en waar we dan praktisch in zijn wereld wonen. We wilden toch beiden het liefst in Barna blijven, in onze wereld. Waar vanuit we dan zelf kunnen kiezen of we een weekendje naar zijn ouders gaan, of op bezoek bij zijn broer, whatever. Dan blijven het fijne uitstapjes, dat is ook een luxe.
Sowieso is het een grote luxe om vrij te kunnen bepalen waar we ons willen settelen. Haha, settlen, we worden allebei 34 en weten niet waar we ons willen settelen, maar hey, gelukkig zijn kindjes flexibel en kunnen we zelf kiezen. Is voor onze dochter alleen maar cool. Papa en mama leerden elkaar kennen in Berlijn, zijn toen naar Barcelona verhuisd, daar ben ik geboren en hebben we 2 jaar gewoond. Daarna zijn we naar XXX verhuisd.