Here we go again with the beats, klonk Five ooit op hun CD. Kennen we die boyband nog uit de jaren 90? Geen idee wat er met ze is gebeurd, maar op mij hebben ze blijkbaar indruk gemaakt!
Anyway, het zal geen verrassing zijn, want we kunnen allemaal nieuws lezen en luisteren. In Barcelona hebben we weer een semi-lockdown aka confinamiento te pakken. Goddank lange niet zo erg als in maart, maar totale vrijheid hebben we weer niet en dat is naar.
Ondertussen zitten we eigenlijk al maanden zoveel mogelijk thuis. In augustus zijn we verhuisd naar een groter appartement in een andere buurt mét patio en dat was één van de beste beslissingen van 2020. Hier heerst zoveel meer rust en hebben we meer ruimte. Ontzettend fijn in dit hectische jaar. Plus we hebben nu een extra kamer voor ons kleine meisje. Niet dat ze er al gaat slapen, maar het is zo fijn om een heel eigen afdeling voor haar te hebben.
Gemengde gevoelens
Anyway, deze confinement roept weer gemengde gevoelens bij ons op. Enerzijds zijn we het ondertussen gewend om het grootste deel van de week binnen te blijven, (hoe triest is dat!) Anderzijds is het gewoon een pure straf. Steeds harder begin ik me af te vragen waar nu toch dat grote risico vandaan komt? Waar ligt het nu toch precies aan dat de ellende niet ophoudt? Als ik op straat kijk, lijken de meeste mensen met een masker te lopen en zich overal aan te houden? De term afstand is en blijft een lastige factor, want veel ruimte is er gewoon niet.
Daar kun je natuurlijk 2 kanten op: of je zet je even extra in om, om andere mensen heen te lopen. Helemaal als je ziet dat ze slecht ter been, oud, of hoogzwanger zijn. Of je hebt er gewoon maling en wringt je langs iemand heen in de winkel, want ach ja, jij hebt toch niets en je bent al die maatregelen aardig zat.
Neem me niet kwalijk, maar op zulke momenten wil ik, met mijn 37 weken zwangere buik een stuk hout pakken en meppen. Ik wil gewoon echt sense in some people slaan. Wie niet horen wil, moet maar voelen? Aangezien me dat binnen de kortste keren achter de tralies zou parkeren, laat ik het maar ;).
Een terugkerende categorie blijven de jongeren, want gut ja, ze hebben het zo moeilijk. Zeg dat niet tegen mij alsjeblieft. Mijn moeder verloor de strijd tegen Covid en mijn vriend vreest voor de gezondheid van zijn oma en opa. Hij heeft ze nog van vaders en moeders kant (hallo goedemorgen) plus zijn moeder heeft diabetes en behoort dus tot de risicocategorie. Als jij nu als groep jongeren, of wie dan ook, op straat gaat hangen of thuis een feessie bouwt, op elkaars lip, zonder masker, dan mag je van mij achter elkaar het gevang in.
Of een kamer waar de ventilatie extreem slecht is, en er iets op je luchtwegen gedrukt wordt zodat je kan ervaren in wat voor barre situatie mensen met covid zich bevinden.
Hoe dan ook, we schijnen ermee te moeten leven dat we de categorie ‘klootzak’ altijd blijven houden.
Het ding is: het gaat overal zo, Berlijn luistert niet, Nederland blijkt doof voor maatregelen. Hier zijn, zoals op vele andere plekken in de wereld, rellen aan de gang door bewegingen die vinden dat het virus niet bestaat en we met zijn allen in de zeik worden genomen. In plaats van het bij zichzelf te houden wordt er brand gesticht en winkels geplunderd. Vervolgens treedt de politie op en komen er foto’s langs van gehavende lichamen. Je zal er per ongeluk tussen komen te zitten als onschuldige buitenstaander. Doodeng. Het gebeurt niet in onze wijk, Hier hebben we alleen mensen die gewoon zonder masker over straat lopen en dus die lunchende jongeren die denken dat de regels niet voor hen gelden. En ik? Ik vind het zo ongelooflijk moeilijk om me er niet aan te ergeren.
Dat geïrriteerd is allesbehalve goed voor mij en ons kleine meisje in mijn buik, maar trek jij je maar eens niets aan van die egoïstische idioten, als jij je moeder kwijt bent geraakt aan het virus.
Man, wat is 2020 toch voor een jaar?