Het leven is goed in het Vilanovese land. Haha, totaal gejat van ‘Het leven is goed in het Brabantse land’. Een zin waar ik altijd licht misselijk van werd, want IK KOM verdorie NIET UIT BRABANT!
Ik kom uit Broabant, kunde gij de zien?
Nee, dat kon je niet zien, want een Brabander ziet er, allereerst, niet typisch uit. En horen kon je het ook niet, want ik heb, ondanks mijn 6 jaren Brabant – en nog een beetje daarna, nooit Brabants gesproken.
Ineens voelde ik de behoefte om een stuk over Brabant te schrijven, omdat ik me realiseer dat ik mijn gevoel van weerstand betreft onze verhuizing van Barcelona naar Vilanova, eerder heb gevoeld. Heb het nooit onder woorden kunnen brengen, maar nu voel ik ‘m duidelijk.
Het voelde precies zoals mijn innerlijke strijd die begon op mijn 12e. Dat was de, enorm moeilijke leeftijd, waarop we in Nederland van de Randstad naar Brabant verhuisden. Ik was echt rebellious AF (ja, we houden het netjes) en exact dat gevoel borrelde ook telkens op als er geopperd werd om weer een weekend naar Vilanova te gaan, en uiteindelijk helemaal toen we begonnen te praten over een eventuele verhuizing van groot Barcelona naar middelgroot Vilanova i la Geltru.
2022 – Barcelona naar Vilanova i la Geltrú
Niks wilde ik ervan weten. Dan zouden mijn schoonouders ‘winnen’. We zouden hier gaan wonen, en nooit meer weggaan, want als mijn vriend eenmaal weer bij zijn familie en vrienden zou wonen, en Laia hier een tijd zit, dan gaan we nooit meer weg. Nee hoor, niet naar Vilanova, dan wonen we echt in Spanje-Spanje en dat wil ik niet. Ja nee, dan kom ik niet meer weg met mijn ‘halve’ Spaans, en moet ik ook Catalaans gaan leren. Nee, niet verhuizen, want dan hebben we de opties van Barcelona niet meer.
Ja, maar dadelijk wonen we in Vilanova en krijgen we spijt, zitten we daar met een hypotheek? Nee, ik ben er niet klaar voor, ik wil niet. Ik wil niet jouw leven ingezogen worden. Vilanova is niet internationaal genoeg!
Zoveel weerstand, ik word moe als ik het lees. En uiteindelijk zat ALLES in mijn hoofd, en is er niets van waar.
Het voelde echter alsof ik weer 12 was, en mijn ouders net uitspraken dat we gingen verhuizen. Ik had een gevoel van onmacht. Van vastzitten en geen keuze hebben. Van: ik heb geen familie (meer) in Nederland en we moeten ergens heen, dus gaan we maar naar Vilanova. Ja, een heel maf gevoel, en het sloeg nergens op.
Het was paniek, ik voelde me als een poezelement (een kat) in het nauw zonder keuze, terwijl de keuze, onder andere, aan mij was.
Geen keuze had ik toen ik 12 was, maar nu wel. Vorig jaar september (2022) was ik immers 35 en kon ik zelf beslissen, maar och wat vond ik het moeilijk.
Een eerlijk stuk over verhuizen en je enorm kwetsbaar voelen
En bovendien was ik dus heel erg bang. Ontzettend bang om dat gevoel van ‘me niet thuis voelen en moeten vechten’ weer te ervaren. Net als toen we verhuisden van de Randstad naar Brabant. Echt bizar.
1999 – Schiedam naar Schaijk
Sterke is nog wel dat ik me herinner dat ik het destijds in Schiedam helemaal niet zo leuk had, en ik graag in Brabant was. Mijn moeder kwam uit Brabant, en haar familie woont allemaal in Oss en omstreken. We kwamen er vrij vaak, voor feesten en verjaardagen, en dat was altijd heel gezellig. Ik weet ook nog dat mijn ouders me het huis in Schaijk op de foto lieten zien, en dat het zo shit ging in Schiedam (ik was niet de populairste tiener…) dat ik heel graag weg wilde.
We logeerden destijds een weekend bij mijn oom en tante, en ik wilde helemaal niet terug naar Schiedam!
Echter, toen de tijd daar was staat me ook bij dat ik zei: nee he, niet naar Brabant verhuizen toch? Jawel dus.
Snap niet heel goed waarom, want ik zat middenin mijn eerste jaar MAVO en zo naar mijn zin had ik het niet. Maar goed, op die leeftijd is a change of scenery gewoon niet fijn.
We verhuisden naar Brabant om redenen waarover ik later wel eens zal uitwijden, maar in het kort draaide het om mijn vader. En ik was jong, dus moest mee.
Lees hier verder:
Een eerlijk stuk over verhuizen en je enorm kwetsbaar voelen (2/2)