Donderdag, twee dagen voor de show (ja bij mij draaide mijn twee dagen Fashion Week vooral om de show, de show van Dorothee Schumacher). Mijn vrije dagen voor Fashion Week gingen in en godsgenade, wat stond er een hoop op het program. Ik had me met succes geaccrediteerd voor de Mode & Stil conferentie (samenwerking tussen ZeitMagazin en Vogue), maar omdat deze de hele dag duurde had ik angst dat ik niet echt tijd vrij had voor een shoprondje omwille van dé outfit voor vrijdag. Gut ja, wist ik veel, ik dacht dat als je je aan zou melden, je soort van verplicht was om daar de hele dag te zitten. Ik zag namelijk ook nog een aankondiging van een design-tentoonstelling rondom Snoopy in het Art’otel én wilde ik ook nog een bezoekje brengen aan PREMIUM (de beurs) en, en, en. Het greep me een beetje naar de keel, want het zou niet allemaal gaan lukken. Hoe doen al die modemeisjes dat? Als ik nu terugkijk vond ik het al gigantisch chaotisch allemaal en ik heb (nog) geen zes modeshows waar ik word verwacht, afterparties, presentaties etcetera. Boh, ik was na één evenement al half gevloerd. Hoe het ook zij, men neme een dame en een conferentie over mode. Dan is de eerste vraag, aangezien je al weet hoe het program eruit ziet: wát trek je aan!? Ik mag dan geen typisch modemeisje zijn, maar ik zie er wel graag op mijn voordeligst en knapst uit (wie niet). Vooral in zo’n omgeving waar je toch wel de nodige professionele indruk wilt maken. Toevallig kocht ik vorige week een fantastisch lekker luchtige broek uit de H&M Conscious Collection, maar ja, heb je mij weer: in een wereld van couture, wil je niet aan komen trippelen in een 7/8 jungle-print broek. Hij is énig en heerlijk en verdient alle lof, maar nu kon het gewoon even niet. Toen dacht ik aan mijn grijze Armani-jurkje. Ik noem ‘m altijd business-chic en dacht: dat is een heel goed idee. Echter, toen ik erin stapte en in de spiegel keek, dacht ik: nee, dit is too much. Een conferentie met journalisten en modereporters, daar hoef je niet in een mooi jurkje naartoe. Kan wel, maar niet nodig (die kon ik beter bewaren als back-up voor de Schumacher-show). Dus ik besloot het over een compleet andere boeg te gooien en voor een jeans te gaan (ik hoor je denken: van een jurkje naar jeans, hmm). Het werd de Levi’s 501, met een zwart shirtje, statement ketting van COS, blauw blazertje en oranje/blauwe enorm gave hakken. Maar toen ik al van mijn kamer naar de keuken liep dacht ik al: gaat dit goed komen op de Berliner straße? Als testrondje besloot ik gehuld in dit moois, de mops uit te laten. Even oefenen. Zijn de schoenen nog OK om op te lopen of straal ik uit dat ik niet elke dag op hakken loop. En geloof me, Berlijn is niet bepaald een hakkenstad. Zittend en op de fiets is het feestelijk, maar zodra je een paar stappen op straat zet, brace yourself. Je bent meer aan het opletten waar te lopen dan dat je je elegant en mooi voelt. Na een rondje met het mopsenkind besloot ik tot een kleine changer. Ene jeans uit, andere jeans aan. Maar toen zag ik ineens mijn fijne retrobroekje van Edith & Ella, lekker kleurig doch netjes. Zwart shirtje erboven, blazertje erover, platte punters eronder et voilà. Dan maar niet hooggehakt en in de maquillage, maar ‘gewoon’ mijn eigenste zelf. Fertig! Hup, op de fiets, tas in de krat, polderglamour ten top, maar ik heb nu eenmaal geen James ter beschikking die de taxi voor komt rijden. Is ook niet erg, ik doe alles het liefst met de fiets. Op naar het Kronprinzenpalais waar de conferentie plaatsvond. Voor Fashion Week is het Palais omgetoverd tot Der Berliner Modesalon en dat zag er als volgt uit:
Missie 1: heelhuids aangekomen – geslaagd. Tweede: het parkeren van de fiets. Je moet weten dat Unter den Linden (ja de beroemde boulevard) nogal bol staat van de Bauarbeiten dus het is niet allergemakkelijkst lopen daar. En met de drie lantaarnpalen die er staan konden we niet allemaal onze tweewieler kwijt aan een veilige paal. Gelukkig vond ik een plekje, dus hups naar binnen, op naar de registratiebalie. Toen ik binnenstapte was ik allereerst onder de indruk van het mooie gebouw en ten tweede wat voor flamboyante (en minder flamboyante) types er rondliepen. Ze leken elkaar allemaal te kennen, druk bellend met elkander en zwaaiend vanaf de trap naar degenen die binnen traden. Fascinerend – stiekem voelde ik me best trots om tot het gezelschap te behoren. Toen ik eenmaal mijn naamkaartje kreeg brandde mijn gsm in mijn zak, want dit wilde ik natuurlijk vastleggen. De organisatie had mijn naam dan wel verkeerd geschreven, maar het was de eerste keer dat ik er weinig om gaf. Hallo, ik ben binnen. Dat is wat ik wilde, dus hopsetee, ken mij het schelen.
Also: waar zal ik heen? Ik bleef even observeren in de ‘lobby’ waarna ik ineens wat mode spotte. Nu is het zo dat het exclusieve ‘Der Berliner Modesalon’ zich voor Fashion Week in het Kronprinzenpalais had gevestigd, dus er waren mooie stukken uit diverse collecties te zien op de begane grond, zoals deze:
Daarna liep ik naar boven. Het geheel begon om 13.00 uur en ik wilde natuurlijk een fijn plekje. Boven aangekomen vond ik koelkastjes met flesjes drinken en het balkon was geopend, dus van het uitzicht genieten kon ook (al was de wind vrij sterk). Bizar om daar ineens te staan. Flesje water meegepakt en hups, de zaal in. De eerste rijen waren allemaal gereserveerd voor de.. ja voor wie eigenlijk? In ieder geval niet voor mij natuurlijk. Na een rondje door te zaal gedaan te hebben vlijde ik me maar snel ergens neer. Toen ik zag hoeveel mensen er uiteindelijk moesten blijven staan, prees ik mezelf gelukkig. De conferentie werd geopend door
Christoph Amend, Chef Redactie bij ZEITmagazin (foto door Der Berliner Modesalon)
Hij gaf zijn korte visie op de naam van de conferentie “Fashion Fast Forward”. Erg vermakelijk! Daarna was het tijd voor
Tillmann Prüfer, Chef Stijl bij ZEITmagazin (foto door Der Berliner Modesalon)
Hij verkondigde zijn zegje over wat er nu eigenlijk nog nieuw is op het gebied van mode, waarna Krischan Lehmann, Hoofd Strategie en Digitale Ontwikkeling binnen Condé Nast in gesprek ging met Christiane Arp, hoofdredactrice van de Duitse Vogue over het wel en wee van digitalisering.
Volgende punt op het program was, denk ik, het gesprek waarvoor iedereen aanwezig was. Het gesprek tussen Christiane Arp en modeontwerper Erdem Moralioğlu oftewel ERDEM:
(foto door Der Berliner Modesalon)
Hij was erg inspirerend aan het woord over hoe hij als designer begon en welke kansen hij heeft gekregen. In 2008 won hij de ‘British Fashion Council’s Fashion Forward Award’, in 2010 de ‘Vogue / British Fashion Council Designer Fashion Fund Award’, in 2012 de ‘British Fashion Council’s New Establishment Award’, in 2013 de ‘British Fashion Council’s Red Carpet Award’, de ‘Womenswear Designer of the Year Award’ tijdens de British Fashion Awards in 2014 en jawel, zijn meest recente prijs: de ‘Designer of the Year’ tijdens de Elle Style Awards 2015. ERDEM wordt verkocht via meer dan 170 exclusieve retailers, waaronder Barneys, Bergdorf Goodman, Lane Crawford, Dover Street Market, Colette, Le Bon Marché , Harrods, Selfridges en Harvey Nichols. Deze man doet het dus vrij goed. Geen wonder dat tout modeland hier op af kwam.
De inspirerende ontwerper vertelde over zijn visie op mode, waar hij zijn inspiratie vandaan haalt, je kent het wel – heerlúk. Na dit inspirerende geheel moet ik heel eerlijk bekennen dat mijn aandacht verslapte. Jörg Ehrlich en Otto Drögsler, eigenaren en oprichters van Odeeh waren heus heel sympathiek en interessant, zo ook Mario Eimuth, oprichter en eigenaar van STYLEBOP.com, maar ik trok het niet meer. Misschien lag het wel aan de interviewster, het liep niet meer lekker en ik wilde eigenlijk opstaan en mijn dag nuttiger besteden. Om me heen zag ik ook al mensen programma’s en hun tassen pakken, opstaan uit hun stoel en weglopen. Huh? Hallo, doe niet zo onbeschoft.
Toen stond ik er ineens bij stil dat dit geen ‘als je je hiervoor registreert, moet je er de hele dag bij zijn-happening’ was. Dit was puur -kom luisteren naar wat je interessant vindt, eventueel kletsen met degene die je interessant vindt en als je blieft weg te gaan, dan doe je dat. Als ik me ook bedenk hoe vreselijk vol die Fashion-planning van iedereen moet staan (hell, zelfs ik bedacht me dat ik mezelf in drieën moest splitsen om overal te zijn waar ik wilde zijn). Logisch dat die Leute weglopen, geen tijd te verspillen aan een gesprek dat je niet interessant vindt! Dus na ODEEH en STYLEBOP.com trok ik ook aan mijn stutten. Het was koffiepauze en ‘dan viel het niet zo op’. Ik had tenslotte ook nog wel drie dingen waar ik een kleine acte de présence wilde geven, dus hups, die trap af en naar buiten. Onderweg viel mijn oog op een rijtje mooie Zeitcanvasjes. Ik ben gék op die tasjes dus ik slingerde er eentje over de schouder, nog even een rondje over de begane grond van het Kronprinzenpalais (boh, mooi gebouw) waar een fotoshoot en interview werden gehouden en ik stond alweer buiten. Daar poogde ik nog fabuleuze foto’s te maken van de locatie, maar vlagen wind, een gebouw dat compleet in de steigers staat en veel te veel mensen bovenaan de trappen gooide wat roet in het eten. Hoe het ook zij: ik was erbij geweest! Unieke ervaring erbij and off I went. Terwijl ik mijn fiets van het slot haalde (wat volgens mij een half uur duurde, omdat ik gewoon niet kon kiezen waar ik naartoe wilde), dacht ik: nu is de boetiek van Dorothee Schumacher praktisch om de hoek. En ik heb nog steeds een knap pakje nodig voor morgen, dus hops, op de pedalen! Benieuwd naar de show? De review komt eraan!