De afgelopen week heb ik het Corona-nieuws opgezogen als een spons. Ik stond ermee op en ik ging ermee naar bed.
Allereerst met het nieuws uit Berlijn via Berliner Zeitung en Berliner Morgenpost, want ja: we zouden as we speak in Berlijn zitten. De Spaanse tv werd nauwlettend gevolgd door mijn vriend en ik toen vond ik ook dat ik niet kon achterblijven met het Nederlandse nieuws. Vastgekluisterd zat ik, aan de nos.nl liveblog over het virus. Ik kreeg bijna een adrenalinekick als ik zag dat er ‘2 nieuwe berichten’ waren. Wij wonen dus in Barcelona (hence de titel van deze serie), hebben lang in Berlijn gewoond en hebben daar dus ook vrienden. Wij willen weten hoe het ervoor staat in beide landen. Daarbij kom ik natuurlijk uit Nederland en heb mijn moeder en vriendinnen daar. Uit Nederland wilde ik dus ook alles weten. Ik stuurde screenshots van nieuws naar vriendinnen en het was hier thuis Corona voor en Corona-na (ha, die is grappig!)
Even klaar nu
Totdat ik 2 dagen geleden besloot om het nieuws eens ff met rust te laten. Naar Berlijn konden we toch niet, dus dat nieuws liet ik ook even los. Mijn beste vriend is Berlijner, dus die bericht me toch wel. Ik krijg harde fomo (fear of missing out), maar trok het gewoon even niet meer. Wij zitten sinds maandagochtend 8.00 uur in lockdown, de situatie is zoals hij is en er is geen einde in zicht. Ik werd er heel erg neerslachtig van en dinsdagmiddag kakte ik emotioneel even totaal in.
Dat terwijl ik nét weer verlenging had genomen op mijn Spaanse online cursus en daar nog even een laatste lesje wilde afronden voordat ik aan een nieuw hoofdstuk kon beginnen. Ik hoorde de vermoeide, neerslachtige toon waarop ik zinnen en woorden in sprak, de mic pakte niet goed, ik raakte geïrriteerd en begon op mijn laptop te schelden.
Een emotionele inkakker
Tot hier en niet verder. Ik pakte mijn laptop en ging lekker in bed liggen. Naar voelde ik me, ik zat er doorheen, kroop onder de dekens, kreeg gemberthee van mijn liefste vriend en het was tijd voor 2 afleveringen The Bold and the Beautiful (ja, ik kan ohne Ende genieten van die onzin).
Hoe heerlijk ik daar ook lag, ik voelde me het eerste half kwartier wel schuldig over mijn emoties. Ik schaamde me een beetje dat ik in bed was gekropen, want HALLO, iedereen zit in deze situatie. Uhh, ja en nee: Duitsland en Nederland hebben het ook takke-moeilijk right now, maar een lockdown blijft daar gelukkig (nog) uit. Mijn vriendin in Nederland liep nog in het bos en in Berlijn moest één van mijn vrienden nog naar kantoor. begrijp me niet verkeerd: ik heb de beelden gezien van de lege straten, ALLES is dicht en een ieder wordt met klem verzocht thuis te vertoeven, maar wij zijn degene die helemaal geen ene flikker kunnen. Als in: hier geldt die lockdown, dat straatverbod wel. We weten met zijn allen niet wanneer dit stopt en die machteloosheid werd me even teveel.
Anyway: ik merkte dat het hielp om de boel even de boel te laten zijn. Nieuws weg, telefoon weg, verstand op nul en een serie kijken. Ik besprak mijn gevoel met mijn vriend, en gaf mezelf gewoon even ruimte om mijn gevoel er te laten zijn.
Het is oké en hartstikke logisch
Inmiddels checken mijn vriend en ik heel regelmatig bij elkaar in hoe het mentaal ervoor staat. Vanmiddag zag hij het even niet meer zitten, toen ‘ie enorm verbaal los ging tegen onze mops. Dat doet hij normaal nooit, dus dat komt door de situatie. Het is ook afgrijselijk irritant dat ze werkelijk de hele dag loopt te (schijn)blaffen en brommen. Ze voelt natuurlijk ook de sfeer, we gaan minder vaak en minder ver naar buiten, plus: rare geluiden buiten. Tijdens het applause-moment elke avond om 20u, blaft ze haar longen uit haar kleine lijfie. Haar bijdrage denken we maar ;). Nu ze zo naast me ligt te snurken, is ze de liefste van de wereld, maar het werkt op je zenuwen als je hondje zo onrustig is.
Ikzelf voel me emotioneel schommelen tussen: zo erg is het niet dat we thuis moeten blijven, ik verveel me niet, zat te doen – en f*cking hell, we weten niet hoe lang deze shit duurt, waarom volgen mensen het protocol niet, waarom gebeurt dit niet, waarom is dat zo? Vanmorgen heb ik ook mijn vriend vriendelijk verzocht het nieuws uit te knallen, want ik kan het niet meer zien. Social media en WhatsApp beperk ik ook waar het kan, want door al die creatieve, positieve initiatieven overal, of eigenlijk vooral dat ‘ja jongens, het is mindset en je moet positief denken’ voel ik me een depressieve zeikdoos als ik dan aan kom tuffen met mijn stories uit Barcelona.
Situaties in Spanje, Berlijn en Nederland
Maar ja, dit is precies de situatie in Spanje en ik ben zeker niet de enige die deze down-gevoelens ervaart. Vanmiddag sprak ik nog een vriendin die hier woont, maar op vakantie ging naar Oostenrijk, om haar familie te zien. Ze had een hele planning en nu kan het allemaal niet. Ze voelt zich net zo verloren en rottig als ik. Mijn vriend weet ook af en toe niet meer waar hij het zoeken moet en mijn beste lieverd in Berlijn raakt helemaal neerslachtig van home-office. Hij zit de hele dag in zijn up thuis en dat is hij niet gewend. Eigenlijk is het heel ‘mooi’ als het niet zo vreselijk was: we voelen allemaal hetzelfde, maar op een wellicht andere manier.
Deze diaries ben ik gaan schrijven om het van me af te laten glijden, als een soort van verwerking, maar ook om te delen en om jullie te laten weten dat je niet alleen bent. We moeten hier met zijn allen doorheen, maar continue in de negativiteit marineren is ook niet de oplossing. Ja, denk jij nu misschien: maar je schrijft zelf ook negatief. Nou ja, ik schrijf het zoals het is. Wat ik zeg: vanmorgen was er niets aan de hand, ging het allemaal hartstikke prima en stond mijn koppie op positief en komt goed. Later veranderde dat toen ik met Luci de straat opging, want het IS gewoon beangstigend. Eerlijkheid is belangrijk voor me en ik ga hier niet staan filmen en verkondigen dat alles oké is. Dat het allemaal zo erg niet is en we ‘gewoon’ even ons brein een zwengel moeten geven.
Schommelende mood
Hoewel ik bij thuiskomt aan mezelf merkte dat ik richting down ging en toen 50 minuten gesport heb. Tijdens en vlak erna voel ik me weer lekker en goed, totdat mijn moeder weer belde vanuit het ziekenhuis. Denk je even in, dat je je moeder elke dag in paniek aan de telefoon hebt? Ja, word je niet vrolijk van. Dus daarna voelde ik me weer rot. Dan prijs ik me enorm gelukkig met een zorgzame vriend met wie ik overal over kan praten en die me ook láát praten.
Maar goed, ik schommel dus een end weg. Helemaal nu de situatie rond mama ook onzeker is en we daar dus ook mee moeten dealen. Ik moet zeggen dat ik deze Barcelona Lockdown Diaries erg fijn vind. Ik ben lang niet de enige die zich zo voelt, (bijna) iedereen deelt overal, dus waarom zou ik de wereld niet op de hoogte houden.
We voelen ons allemaal hetzelfde, zitten hier allemaal in en als nu iedereen gewoon binnen blijft, is het hopelijk snel afgelopen met die grote C.