Deel 1/2 van Een les in loslaten lees je hier.
Het gaat om mijn dochter, niet om mij
Honestly? Ik had haar het liefst weer mee teruggenomen op de fiets naar huis. Maar daar zat ’t hem voor mij in: loslaten. Het had haar niets geholpen als ik haar weer mee terug naar huis had genomen. Daar leert ze niets van, behalve een ‘semi’ als ik maar hard genoeg huil en mama knuffel, dan redt ze me uit de situatie en hoef ik niet uit mijn comfortzone. Ja, ik benader het even heel volwassen, maar ik herken het bij mezelf.
Uiteindelijk heb ik er goed aan gedaan om Laia op het kdv te laten. De directrice van het geheel (die Engels spreekt) kwam naar ons toe en gebaarde naar Laia. Uit zichzelf ging ze naar haar en toen ben ik opgestaan. Het moment dat meisjelief doorhad dat ik wegging barstte ze wederom in tranen uit, maar ik gaf haar een handkus en ben gegaan.
10 minuten later ging het beter en is tot 12 uur gebleven.
Het is natuurlijk de bedoeling dat onze dochter zich ook veilig en geborgen gaat voelen op de kita. Ik zie de kita ook vaak onbewust als een soort vijand, in plaats van kans om zelf ook mijn leven/werk weer op te pakken. Dat is namelijk wel wat het doet: Laia ontwikkelt op een manier die we haar niet kunnen geven (want enig kind) en wij kunnen wat moois opbouwen waar Laia later ook profijt van heeft.
Ik ben er in ieder geval achter dat ik geen mens/vrouw/moeder ben die de hele dag (met of zonder kindje) thuis wil zitten. Maar dat is weer een ander verhaal.
Als Sascia iets moeilijk vindt, gaat ze op het toilet zitten
I swear, mijn dochter is mijn grootste spiegel. Ik wilde schrijven dat ik het ook eng vond met zo’n hoop kindjes toen ik klein was, maar dat kan ik mij niet meer herinneren. Het enige wat ik me kan herinneren is dat er in mijn rapport van groep 1/2 in de kaft stond: ‘als Sascia iets moeilijk vindt, gaat ze op het toilet zitten.’
Ja, het is echt waar.
En verdomd dat ik me die stomme toiletten op mijn basisschool nog kan herinneren. Zo’n ouderwetse kouwe plee met van die glas in lood deuren. Schiet me nu te binnen dat ik waarschijnlijk altijd sensitief ben geweest, maar dat dit nooit onder de loep is genomen, en is weggezet als: lastig, moeilijk, ingewikkeld. Plak er een stempel op.
Het was ook totaal geen ding in die tijd natuurlijk. Daar werd niet naar gekeken zoals we dat in 2022 doen.
Tegenwoordig worden kindjes al op hun vierde gediagnosticeerd met emotionele huppeldepup. Zaken als autisme worden al vroeg vastgesteld, en er wordt wat aan gedaan. Althans, het wordt in toom gehouden om het leven prettiger te maken. Heb van de week de documentaire ‘Verloren Kinderen’ zitten kijken en ben erg blij dat we tot nu toe nog nergens mee te maken hebben.
Waren mijn eigen ouders er nog maar
Als 2 jarige is het leven al spannend genoeg voor haar, en voor ons als ouders ook, want je komt steeds weer in een nieuwe fase met nieuwe dingen.
Ik kan je wel vertellen dat ik graag nu mijn eigen ouders om me heen had gehad. Om eens te vragen hoe ik was op deze leeftijd. Maar goed, ook dat hoort erg thuis in de categorie ‘loslaten’, want dat kan – tot mijn grote verdriet – niet meer.
Hoe werk dat ik, as we speak, een kaart trek uit het deck van Willemijn Welten dat zegt: Vandaag wens ik patronen die doorbroken worden. Het oude laat ik in dankbaarheid los.
De cirkel is weer rond.