Terwijl ik de knoopjes van m’n dochters trui dichtknoop, besef ik me ineens dat de tijd veel te snel gaat. Twee keer ‘cliccen’ en weg is mijn baby – Baby Clic. Waar is m’n kleine meisje precies gebleven?
Het cliché is waar: Laia zal altijd m’n kleintje blijven, maar ze is ‘al’ 2 jaar en 3 maanden. Tegelijkertijd is ze ook ‘pas’ 2. Ik merk dat ik sommige kleding te baby-ish voor haar vind, waar ik haar andere items veel te volwassen vind staan.
Laat haar in vredesnaam nog even klein blijven.
Mijn vriend kan niet wachten om een leren jackie voor haar te kopen, maar ik vind dat te vroeg. Hell, ik vind het al hysterisch dat de tieners van tegenwoordig zich net zo kleden als ik. Of eigenlijk kleden ze zich hier zelfs ronduit sletterig, if I may say so..
Kijk ik toch anders tegenaan nu ik zelf moeder ben van een klein meisje. Ik heb mijn ouders qua kleding nooit laten zweten. Niks niet de deur uit met een dikke sweater en spijkerbroek, die ik op de hoek van de straat, of bij iemand thuis verwisselde voor een sexy outfitje.
Sterker nog: ik zat behoorlijk onzeker in mijn tienerlijffie, dus ik bedekte het liefst alles. Natuurlijk had ik ook wel door dat ik daar geen jongens mee aan de haak sloeg, maar dan maar niet hoor. Ja, ik zat er wel mee, maar het was het een of het ander.
Anyway, terug naar mijn 2 jarige dochter, die me inspiratie gaf voor deze post:
Kiest haar eigen outfits – Baby Clic
Ze raust door het huis, begint op straat ineens te rennen (doodeng!) en als ze iets niet wil, moet je van goede huizen komen.
Ze kiest tegenwoordig zelfs haar eigen outfitjes uit. Dat heet: ik vraag wat ze aan wil, ze wijst iets aan en trekt het van de hanger. Of ik geef haar een keuze en ze weet direct wat ze wil. Vandaag draagt ze een roze trui van Baby Clic en dat was het tweede wat me opviel vandaag: dat ik de laatste tijd best veel van dit merk heb gekocht.
Baby Clic is Spaans van origine en komt zelfs uit Barcelona! Nooit geweten dat zoveel kindermerken Spaans zijn trouwens, en wat een toeval dat ik in Spanje woon. Van tijd tot tijd denk ik eraan om een webshop te beginnen in babykleding, en het feit dat (bijna) al mijn lievelingsen Spaans zijn, is wellicht een teken..
Anyway, ik val vaak op mooie, rijke stoffen en prints, en daar heeft dit Spaanse merk genoeg van.
Zo kocht ik vorige week het jurkje op links bij Kiss and Cakes in Barcelona, in de sale. Normaal zijn ze bijna 60 euro en ik scoorde ‘m voor 28,50 euro. Het exemplaar op rechts hing een paar weken terug hier in Vilanova bij Petit Tutu en was voor 25 euro een no brainer.
Had het jurkje al eerder gezien, maar nee, originally 58,50 euro vind ik echt enorm prijzig voor een kinderjurkje. Nu ik het schrijf besef ik me dat Laia nog een jurkje heeft van Baby Clic, wat ze van haar vader kreeg. Ook via Petit Tutu, maar m’n vriend koopt zo weinig voor haar (ik ben Chef Kledingkast en koop dan ook vaak items) dat 1x 55 euro ‘m weinig doet.
Nu ik erbij nadenk draagt Laia trouwens al Baby Clic van kleins af aan. Voordat ze geboren was, kochten we een pakje (T-shirt en salopette) bij Petit Gegant: dat is dan weer een kledingzaak in Barcelona. Zit in Carrer Parliament waar we ons eerste appartement huurden!
En ze heeft nog een zomerjurkje dat we, volgens mij, van de zomer bij Kiss and Cakes in Barna kochten. Ding bleek veel te groot en ik wilde het terugbrengen, maar dan heb je m’n vriend weer die meent: ah joh, volgende zomer kan ze er wel in.
We gaan het zien!
Ze is nu 2 jaar, 3 maanden en 90 cm lang. Heb ik al gezegd dat het ongelooflijk snel gaat? Holymoly.
Een voordeel: ontzettend veel kinderkledingmerkjes te ontdekken! Heerlijk vind ik het.