Ik moet eerlijk zeggen dat ik me niet meer veel van de zondag herinner (pure vermoeidheid) . Heb uitgeslapen en vond het allemaal wel prima die dag. Het enige dat ik echt moest was boodschappen doen. Huisgenote Chantal kwam thuis en klopte op mijn deur om me het felbegeerde WIFI-wachtwoord te geven: zo blij mee, eindelijk weer connectie met de buitenwereld ;). Ook hoorde ik dat het hele huis de WK-finale bij de Brandenburger Tor ging kijken- of ik meewilde? Ja natuurlijk wil ik dat! Ik geef niet veel om voetbal, maar het is wel Berlijn en de Brandenburger Tor en die sfeer! (en de Brandenburger Tor!) Zoiets ging ik maar één keer meemaken, dus ik twijfelde niet en stemde in. Minpunt was wel dat we al rond 16.00 uur weg moesten, omdat het na 18.00 uur moeilijk zou worden om het terrein te betreden. Aangezien de wedstrijd pas veel later begon hadden we aardig wat tijd daar. Op het moment dat we wilden gaan begon het ineens te stortregenen. Ik had natúúrlijk net mijn haar gewassen en had geen zin in smerige schoenen en kleding dus er was lichte paniek -ja ja, ik weet het, wereldproblematiek!
Gelukkig werd het snel droog en togen we naar tramstation Heerstraße. Er ging al best een groep mee vanuit huis, maar op twee andere tramstations werd de groep verder aangevuld. Er werd gevoetbald in de tram en het was één grote, gezellige boel. Op Hauptbahnhof stapten we uit en ontmoetten we nog een aantal mensen bij de roltrappen. Inmiddels scheen de zon weer en hadden we lichte angst voor verbranding. Maar goed, hops, naar het Hyundai Fan Park en gaan.
Links: Hyundai Fan Park bij de Brandenburger Tor – rechts: het werd steeds voller!
Daar aangekomen dook een ieder op de merchandise-kraampjes, maar ik vond niets het geld waard. Heb nog staan kijken naar wat gekleurde Berlin-armbandjes, maar ik heb ze toch laten hangen. Onzin vind ik het – koop liever een mooie armband bij het KaDeWe!
Toen was ik ineens de meiden kwijt, maar gelukkig spotte ik een student die ik op de heenweg van het station naar het Fan Park had gesproken. Ik voegde me dus even bij hem en zijn vrienden. Een paar minuten later kreeg ik mijn huisgenoot weer in de smiezen, so all was well. Volgende stap: een goed plekje zoeken waar we ons gezamenlijk neer konden vleien –op het asfalt – de Berliner luxe ;). Terwijl een ieder bier tot zich nam, nipte ik maar uit mijn Dopper totdat ik Henriëtte, huisgenote uit Scandinavië, zag met een grote beker vloeibare feestelijkheid in combinatie met meloen. Of ik wilde proeven. Jazeker! 10 minuten later stonden we bij het desbetreffende kraampje ‘ein große Melone Bowle mit Weißwein’ te bestellen.
Tja, iedereen die me kent weet hoe langzaam ik drink, dus hier had ik genoeg aan (nou goed goed, ik heb er twee gedronken). Zelfs van Henriëtte kreeg ik de opmerking: you are still sipping that? I finished it in 5 minutes! Ehm ja, what can I say. Ieder zo zijn ding. Genoten heb ik : GE-NO-TEN.
Aangezien iedereen ook aan het dineren was geslagen – de worsten vlogen me om de oren- en niet iedereen het allemaal naar binnen kreeg, werden me wat frietjes aangeboden en had ik gelukkig nog een notenreep in mijn tas. Ik had simpelweg geen zin om veel geld kwijt te zijn aan eten en drinken op zo’n terrein. Ineens begon het te regenen en iedereen baalde, dus was het tijd voor een momentopname van de té foute band op het podium:
Een aantal waren zo slim geweest een poncho of paraplu mee te nemen, dus ik kon bij iedereen een beetje schuilen en hield mijn vestje boven mijn hoofd – dat haar hè, dat haar moet droog blijven. Het zorgde wel voor sfeer die regen. Ik leerde een aantal mensen kennen: Nederland, Slovenië, Hongarije, Spanje passeerden de revue. Alles en iedereen is hier Erasmus-student, dus ik beleef de uitwisseling die ik nooit heb gehad. Alleen dan een beetje anders. Uiteraard moest ik tien minuten voor de aftrap naar het toilet. Die ervaring hoop ik nooit meer te hebben. Gore Dixies waar ze nog €0,50 voor vroegen ook. Ik heb het de ‘toiletbouncer’ gezegd ook. Helaas moest ik gewoon betalen ;). Echt, ik heb er geen woorden voor. Mijn adem inhoudend nam ik mijn tas tussen mijn tanden – je denkt toch zeker niet dat ik mijn fantastisch Fredje op zo’n vieze grond neerzet – en nam ik maar plaats. Het was gewoon mensonterend, maar als je moet, dan moet je. Overigens zat er geen slot op de deur en vonden mensen het blijkbaar te lang duren (niet lachen, schat). Gevolg: mijn deur werd opengetrokken waardoor het halve toiletterrein me in mijn ondergoed zag, broek ophijsend met tas in de mond. Dat moet een mooie foto geweest zijn. Ik zou er serieus smakelijk om lachen als iemand ‘m gemaakt en geplaatst heeft. Ach, wie doet dat nou ;).
Toen terug naar de groep. Dat was nog een dingetje vanwege het ontzettend volle terrein. Ik hield het currywurst-kraampje in de gaten (op die hoogte stonden we) en probeerde me naar het midden te begeven, maar dat wilde niet helemaal. Na grote paniek omdat ik echt niet meer wist waar ze stonden, besloot ik om rustig te doen. Natuurlijk zag ik op dat moment iemand en wrong ik me een weg naar ze toe. En wat vond ik het een saaie wedstrijd, tot het eerste doelpunt. Helaas was dat het moment waarop mijn lichaam besloot dat ze het niet meer trok. Een combinatie van te weinig drinken, wat alcohol, te weinig eten, drukte, te lang staan, oververmoeidheid? Het kwam erop neer dat ik heel licht in mijn hoofd werd, het scherm niet meer scherp zag en ineens niet meer rechtop kon staan. Ik weet nog dat ik rare bewegingen van voren naar achteren maakte – ik kon mezelf niet meer overeind houden. Ik vond het stom om op mijn net ontmoette huisgenoot te gaan leunen dus na een paar seconden ging ik ‘out’. Wel staand trouwens, dus misschien ben ik gewoon even héél erg in slaap gevallen. Zelf had ik het niet door, maar feit is dat toen ik weer bij bewustzijn kwam, ik niets meer in mijn handen had. Wat betekende dat mijn vestje en tas op de vieze grond waren gevallen.
Ik schrok me dood, want ik zag natuurlijk niets op die donkere grond in die menigte. Gelukkig kon ik ze snel pakken, want een moment erna scoorde Duitsland en werd het publiek wild. Ik checkte snel of al mijn spullen nog in mijn tas zaten en besloot toch maar aan Michael te vragen of ik even op hem mocht leunen. Ik voelde me weer prima, maar was wel erg geschrokken. Op het instort-moment had namelijk ook niemand door dat ik er slecht aan toe was, niemand die aan me vroeg of het wel ging. Ik vond het raar, maar goed, iedereen zat in het voetbal.
Maar goed, niets aan de hand verder. We keken de wedstrijd af (Weltmeister, Super Deutschland!!) en begaven ons terug naar de ingang. Uiteraard heb ik de finale gefilmd, maar heb ik er niet op gelet om horizontaal te filmen. Ze zijn dus niet te plaatsen zonder dat je je laptop op z’n kop moet houden. Enfin, ik had honger, maar besloot te wachten tot thuis, terwijl op het station nog van alles open was. Maar goed, ik wilde gewoon naar huis. Helaas moesten we (natuurlijk, logisch) op iedereen wachten dus het thuiskomen duurde nog even. Een aantal mensen gingen nog uit, maar ik besloot met een aantal anderen terug te gaan – ik was echt kapot en wilde mijn salade eten. Helaas was het zondag en reed er niet veel (hallo Berlijns OV, regel het eens goed, Duitsland is potverdorie wereldkampioen en Berlijn kan niet meer naar huis?). Hoe het ook zij: S-Bahn in tot Bhf Zoo, maar ook vanuit daar ging niets meer. Nog een keer de Sbahn in tot Westkreuz – geen idee waar we waren, maar die andere meiden wisten het wel.
Uiteindelijk het station uitgelopen en 20 minuten gelopen, toen we SBahn Messe Süd vonden – vlakbij ons huis. Vanaf daar wist ik hoe we moesten lopen, maar werden er wat meiden half hysterisch, omdat daar in het bos blijkbaar wilde zwijnen lopen. Ook leuk. Goed om te weten, kan ik er rekening mee houden als ik er met de kleine Pluus loop. Anyway, weer terug thuis – gelukkig. Ik opende de deur waarna één der huisgenoten me vertelde dat ze Luci mee hadden genomen naar de keuken van het andere huis zodat ze niet zo alleen zat, heel lief! Ik heb Fluus opgehaald, de salade uit de keuken getrokken, gegeten en ben knetterhard in slaap gevallen. God, wat was ik moe. Het was ook 3 uur geloof ik.
Deze post schreef ik in juli 2014