Stond ik daar gistermiddag in onze oude slaapkamer in Berlijn. Mijn tranen weg te slikken.
Het is niet eens officieel onze, oude slaapkamer, aangezien mijn vriend het huis 4 jaar geleden betrok met zijn ex-vriendin. Wel hebben wij in dat huis heel veel eerste keren beleefd, en dus ook een collectie herinneringen verzameld. En dat komt dan ineens knalhard binnen als je meubilair en spullen weg ziet gaan.
WIJ zijn in Berlijn begonnen. Spanje (hij) en Nederland (ik) kwamen elkaar tegen op een online dating-app en vanaf de eerste date, was het zoals ik het altijd voor me had gezien. Moeiteloos, energiek, uitdagend, met een goede dosis temperament. Nu denk je: dat temperament komt vast uit Spanje? Nou nee, ik ben toch wel degene die het lekkerst kan knallen.
Emoties mogen er zijn
Ik ben overigens ook degene met de meeste emotie. Ik kan huilen om niks. Hoewel dat “niks” dan blijkbaar toch iets diepers raakt, anders zouden de sluizen zich niet openen. Een wonder trouwens, want vroeger thuis zag ik nooit emotie.
De hele situatie zorgde gisteren dus ook voor een fikse huilbui. Niet eens vanwege dit appartement, maar omdat het een soort van “einde Berlijn” voor ons betekent. En die woorden breken mijn hart, want Berlijn is een groot stuk van mijn hart. In 2014 kwam ik hier naartoe voor mezelf, voor het eerst deed ik iets puur voor mezelf. Was het egoïstisch om mijn ex-vriend achter te laten? Ja, wellicht. Het was niet zoals het hoort. Zoiets doe je niet. Nou ja, ik dus wel. Ik was verliefd. Niet op een andere man, maar op Berlijn. Die liefde was zo sterk, en is het nog steeds, dat ik voelde dat ik die achterna moest. Liefde voor mezelf eigenlijk wel.
Heus niet allemaal rozengeur en wodka lime
Fantastische pieken en afgrijselijke dalen heb ik hier gekend, in mijn eigen appartement in Friedrichshain. 4,5 jaar heb ik hier gewoond. Soms wilde ik hier niet meer zijn, maar werd ik kotsmisselijk als ik eraan dacht weg te gaan. In 2016 besloot ik dat het schluss was en gooide ik mijn appartement op social media, ‘want ik wilde niet meer hier, terug naar de mensen die van me hielden’. Ik zie mezelf de dag na aankomst in Nederland nog op de bank zitten, zoeken naar het e-mailadres van de HR-dame van een startup in Berlijn. We waren eerder in contact en ik e-mailde haar of ze wellicht nog iemand nodig hadden. Ja, dat hadden ze. En heel hard ook. Dus 2 weken later zat ik terug in de trein, betrok ik mijn studio weer en leerde ik op 1 februari 2016 mijn allerbeste vriend hier kennen. Die liefde is er na 3,5 jaar nog steeds.
Loslaten is niet makkelijk
Het enige verschil is dat ik nu al 9 maanden met mijn vriend in Barcelona woon. Al die maanden terug hadden we het ineens (nou ja, ging even overheen) wat gehad met deze #thattoweragain stad. Ik zag geen mogelijkheden meer (waren er wel, ik zag ze alleen niet meer), hij wilde graag Barcelona ervaren. Waarom niet? Take a chance, and so we did.
Wij en onze spullen wonen dus al 9 maanden in Spanje, maar zijn appartement was er nog. Het was een groot onderwerp van discussie, want het zoog natuurlijk geld, maar had iets te maken met mannen en luiheid/gemakzucht. Hij ging er maar niet achteraan om het op te zeggen en ik dacht elke maand: hallo, geld! Anderzijds, zolang ons appartement er nog was, had ik toch een anker in Berlijn.
Lang verhaal kort, vandaag hebben we de eindinspectie om 14 uur. Daarna trekken we de deur achter ons dicht en is het niet meer van ons.
FACK. Dan wonen we officieel niet meer in Berlijn. Ik ben er kotsmisselijk van. Mijn lichaam voelt raar, alsof het niet goed is. Maar dat is het toch ook weer wel, want ons huis staat nu in Barcelona. Ons thuis is bij elkaar en onze mopshond.
Je kan zeggen dat ik torn between two lovers ben. Hoewel we die derde met elkaar delen. Perfect trio dus!