Alsof alles op pauze ging. Alsof er een levensgrote pauzeknop verscheen, en ik er met al mijn gewicht op ging staan. Het moment dat mijn moeder geen adem meer haalde en ik alle leven uit haar zag sijpelen. Terwijl de rest van de wereld doordraait, staat de mijne stil.
De wereld waarin mijn moeder, toch wel, 85% van mijn dagelijkse gedachten was. Waarin mijn moeder de belangrijkste vrouw was. De vrouw waaraan ik me het hardst ergerde, waarvan ik wist: één dezer dagen, dan is ze er niet meer. Ik kon me er weinig bij voorstellen, want mama – die was er altijd.
De enorme kracht die mijn moeder in zich had uitte zich vooral in het feit dat ze tot twee keer toe kanker overleefde. Ze viel, kneusde haar weet ik het wat, kon niks meer, maar krabbelde weer op.
Ze kwam er bovenop
Ik weet niet hoe vaak ze een dubbele longontsteking voor haar kiezen heeft gekregen?
Toen corona uitbrak was het eerste wat mijn vriend en ik tegen elkaar zeiden: als ze maar geen Corona krijgt, dan zijn we verloren met zijn allen. Mama’s hart functioneerde maar voor de helft – wisten wij ook niet, vertelde ze ons niet, ik kwam erachter toen ze toevallig weer op de Spoedeisende Hulp belandde. Toen werd ze nog boos ook, omdat ik zo verdrietig werd en iedereen vroeg zich af HOEveel shit iemand kon verduren.
Dit laatste heb ik mezelf de afgelopen maanden ook hardop afgevraagd, voor mijn moeder maar ook voor mij en mijn vriend. Eerst brak in Barcelona de COVID pleuris uit, waardoor we sinds begin maart letterlijk thuis vast zaten (zie Barcelona Lockdown Diaries om daarover te lezen).
2 weken later kwamen we erachter dat het allergrootste wondertje zich in mijn lichaam had gemanifesteerd. Yes, op 23 maart 2020 zei onze Clear Blue- test ons dat “we” zwanger waren. Al meer dan 3 weken. Dus middenin een pandemie moesten we een verloskundige en dokter gaan regelen. Daarover meer in een aparte blog, want het diepe dal dat mama’s overlijden heet staat los van de ontzettende happy occasion die onze eerste zwangerschap heet. Ja, terwijl het anderzijds enorm in elkaar verweven zit, want we maken allebei de situaties tegelijk mee en dat viel en valt niet mee.
Wereld stond stil
Echter, vanaf het moment dat mama er niet meer was stond mijn wereld stil. Het voelde alsof ik geen eigen wereld meer had. Alles draaide om administratie, het huis, de spullen, dingen weggooien en uitzoeken en het huis verkopen.
Ongelofelijk moeilijk, want het is wel mijn ouderlijk huis. Ik wilde er niet zelf wonen, dus zo snel mogelijk verkopen, maar dat gumt niet weg dat ik er 6 jaar heb gewoond. Er lagen een shitload aan herinneringen. Heel tegenstrijdig allemaal dus, en dan heb je natuurlijk ook nog mensen met meningen om je heen.
Zo luidt de een: doe je het wel rustig aan, het hoeft niet allemaal snelsnelsnel he. Denk aan jezelf, het is ook een stuk verwerking, en krijg je gratis en voor niks van een ander: ja Sas, je kan er maar beter vanaf zijn, want je wilt hier toch niet wonen.
Het is moeilijk, maar je moet even doorzetten nu.
Bij de eerste dacht ik dan: ja, dat kun jij nu wel zeggen, maar ik wil hier ook geen maanden doorbrengen! Maar van de tweede ging ik ook steigeren: er vanaf zijn? Ik heb een groot deel van mijn jeugd hier doorgebracht, het is geen blikje tonijn wat je even wegflikkert.
Mijn vriend werkt(e) gewoon elke dag, mensen om me heen leven hun leven, mijn vriendin die voor me klaarstaat heeft een nieuw huis, dus ligt daar nu de prioriteit. Raar vind ik het om te lezen dat mensen om me heen hun leven leiden. Barbeques hebben, naar vrienden gaan, naar het park gaan, hun ouders opzoeken. Nou ja, nee, niet raar – het is helemaal niet raar. Voor mij is het raar, omdat ik mij niet voor kan stellen om weer gewoon te leven.
Marco Borsato – Waarom nou jij?
Borsato heeft een lied waarom nou jij, met de zeer treffende tekst:
Als er iemand bij me weg ging
Even slikken er weer doorgaan
Even woelen en gewoon weer opstaan
Het deed me weinig
Maar om jou ben ik verdrietig
Zonder jou ontzettend nietig
Je stem die in mijn hoofd blijft zitten
Mij geen moment met rust laat
En dat er mensen zijn die lachen
Dat er mensen zijn die dansen
En dat er mensen zijn die innig zoenen
Dat kan ik nu niet meer begrijpen
Ik voel alleen de pijn van “God, waar is ze”
Ik voel alleen de pijn van jou hier bij me missen
En ik kan er niet mee om gaan
Ik kan er echt niet meer mee om gaan
Dat ik gewoon bijna boos werd als iemand iets leuks ging doen. Als iemand naar buiten ging! Voelden zij dan niet hetzelfde lege gevoel als ik? Hoe konden zij nu gewoon doorgaan alsof er niets was gebeurd? Nee, dat voelden zij niet, want het was hen niet overkomen.
Boos en powerless
Het is MIJ overkomen – mij is het overkomen en zelfs mijn vriend die continue aan mijn zijde was en mij zo hard en goed troostte had geen idee wat er van binnen met mij gebeurde. Dat weet ikzelf nog steeds niet, hoe moet hij het dan weten? Hij weet alleen wat ik hem vertel en ook dan is het nog zo’n powerless situatie voor mijn dierbaren. Je wilt pijn en leegte bij iemand wegnemen, maar dat gaat niet.
Boos was ik op mensen die gewoon doorgingen, terwijl mijn wereld totaal stilstond. Ik kon me er niets bij voorstellen dat we ooit weer thuis in Barcelona zouden zijn, ik weer met Luci naar het strand zou gaan, weer zou lachen, weer een boek zou lezen, weer een gezonde juice voor mezelf zou maken.
Laat staan: zelf moeder zou worden.
Vraag me niet hoe ik het deed
Ook wist ik: dat gaat weer komen, want het kwam ook weer langzaam op gang na het verlies van mijn vader. nu ik er bij nadenk – het ging bij papa vrij snel. Eind november verliet hij ons, december lag ik VOLLEDIG in de kreukels, januari krabbelde ik langzaam weer op en had ik een sollicitatie waarbij ik op 8 februari 2015 begon met fulltime werken.
Ik weet nog steeds niet hoe ik het heb gedaan. Al moet ik er wel bij zeggen dat ik continue in Nederland zat tijdens mijn maanden bij mijn nieuwe baan. Om de haverklap ging ik naar mama toe en was ik ziek – echt ziek of gewoon doodmoe en daarvan ziek. Achteraf gezien was ik er niet aan toe om fulltime te werken, maar ik moest wel hè.
Nu is dat ‘gelukkig’ anders. Een baan had ik in maart 2020 te pakken – op 26 maart zou ik beginnen, maar hello corona-virus. En tja, anders had ik mezelf toch een halve maand later ‘op straat gezet’, want ik moest naar Nederland voor mama. Remote werken kan natuurlijk prima, maar zie dat maar eens te doen bij een job waar je net begint. En toen was hybride/remote nog totaal geen ding.