Zeg dan gewoon niks – het is oké
En echt, dikke vette BLOCK naar mensen die zich nu geroepen voelen om te zeggen:
‘Ja Sas, helaas, het is zoals het is.’
‘Sas, focus je maar op jullie kleintje, dat is beter en positiever.’ Als je eigenlijk gewoon geen hebt zin om te luisteren (en da’s niet erg, dan weet ik genoeg) zeg het dan gewoon
‘Sas, zie het maar zo: de oudere generatie maakt plaats voor de nieuwe generatie.’ – in godsnaam: zeg gewoon niks
‘Ze kijkt vast ergens mee’ – letterlijke dooddoener, al vind ik dat nog best een oké iets om te zeggen
Weet je, ik zit nog steeds in de periode dat mensen gewoon niets zeggen/niks van zich laten of lieten horen, terwijl ze dichtbij me staan en weten waar ik doorheen ga.
Gewoon eerlijk zijn
Als je niet weet wat je nog tegen me kan zeggen, dan snap ik dat echt helemaal, maar als je me lief hebt: laat van je horen. Het allerbeste wat je voor mij kan doen, als je iets voor mij wil doen, is luisteren – er gewoon zijn. Gewoon zeggen of appen: hey Sas, ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik wil even laten weten dat ik aan je denk. Dat is genoeg. Niks is zo erg als iemand in mijn situatie, dus in dit geval mij, gewoon in de steek laten omdat je zelf niet weet wat je wat mijn emoties aanmoet.
Van nature ben ik een emotioneel persoon, en nu schieten dingen sneller verkeerd, word ik sneller boos, raak ik sneller geïrriteerd, zeg ik vaker het verkeerde én heb ik minder capaciteit om gebeurtenissen uit andermans leven op te slaan. Dat is niks persoonlijks, ik heb je lief en probeer het heus. Ik ben je niet vergeten, maar ik zit gewoon vast in mijn eigen klote rollercoaster. Het ene uur gaat het goed, en het andere uur voel ik me zó naar en klote. Dan huil ik gewoon ineens en moet ik gaan liggen. Dan voel ik me ‘depri’ en vind ik niks meer leuk.
Daar kun je dan wat van vinden en op me gaan vitten, maar je kan ook éven denken: shit, die meid heeft het zwaar. En truth be told: ik heb het ook gewoon heel zwaar.
Het schijnt normaal te zijn
Ik verwacht niet, van helemaal niemand, dat ze antwoorden hebben. Die antwoorden zijn er niet, bij niemand niet. Tenzij je er wellicht hard voor gestudeerd hebt en/of ook je beide ouders bent verloren. Maar dan nog: ieders situatie is anders en de mijne, verschilt weer totaal van die van iemand anders. Niemand staat hier gelijk in. Ik denk dat het enige dat we gemeen hebben, is pijn in ons hart, leegte in ons hart en onze wereld, Het feit dat ik mijn wereld anders in moet delen, moet herzien. Zonder mijn ouders. Dat ging me al bijna 6 jaar vrij slecht af zonder mijn vader en nu is mijn moeder er ook niet meer. Ik voel me dus ergens terug bij af. En nu word ik zelf ook nog moeder.
Er zijn geen woorden voor deze situatie. Zitten, luisteren, (mee)huilen, omhelzen. Dát heb ik nodig.
Geen advies, geen spiritueel geneuzel, en het allerergste wat je nu kan doen is met me in discussie gaan of fel uit de hoek komen over hoe ik de dingen aanpak.
Mijn moeder stuurde me soms een foto via WhatsApp met de tekst ‘zonder woorden.’
Precies dát is nodig.
Gewoon even geen woorden. Stilte.
Stilte.