Ooooh Johnny, Johnny, Johnny, of hoe ik het altijd hoorde:
Charlie, Charlie, Charlie.
Een dijk van een gitaarsolo van, zo blijkt, gitariste Wendy Smith. Mij brengt de gitaarsolo vooral gevoelsmatig naar donkere steegjes, neonlichten en het roept enorm mysterie op.
Ik schreef het al op mijn Insta-stories: Goodbye Lucille van Prefab Sprout (het nummer waarover dit stuk gaat) doet me heel erg denken aan de Pet Shop Boys, het nummer Jeanny van Falco, die hoek.
Wat kan ik zeggen: ik houd van die rare, mysterieuze, bijna grimmige sfeer die het lied – voor mij – met zich meebrengt. En de band omschreef de betreffende gitaarsolo zelf ook als ‘haunting’ dus de boodschap is overgekomen.
Origneel of remaster
Zoals wel vaker voorkomt (hier nog bij Roxy Music, is ook Goodbye Lucille in de remaster gegooid in 2007. Het staat ook duidelijk in de titel, dus dan moet er een oudere versie zijn. Ik las dat het originele nummer omschreven wordt als een wals, en als je de remaster kent, kun jij je daar vast, net als ik, niks bij voorstellen. Bij toeval kom ik hem nu tegen op Spotify en snap ik helemaal wat de band bedoeld.
Wat ik ook snap, is dat de originele versie niet zo goed werd ontvangen. Het is mooi hoor, het klinkt goed én de stem van de leadzanger komt veel beter over. In de ‘nieuwe’ versie zitten duidelijk synthesizers (ik ben gék op synthesizers), pakt die gitaarsolo je direct en juist daardoor zet Prefab Sprout ineens een hele andere sfeer neer. Toch haalde ze ‘maar’ plek 64 met het nummer.
Commerciele muziekslet
I guess you hate it, or you love it – of je kent het nummer gewoon nog niet.
Ik voel me dan altijd een beetje een commerciele muziekslet, als ik de nieuwe versie toffer vind dan de originele. Eigenlijk haal ik nu in gedachten ‘remaster’ en ‘cover’ door elkaar. Aan covers heb ik 9 van de 10 keer een hekel, daar ga ik eigenlijk altijd van steigeren. Kan me nog een cover van Toto’s Africa herinneren en dat ‘hoort’ gewoon niet. Hij heeft het ook niet lang volgehouden, terwijl Africa al sinds mensenheugenis een fantastisch nummer is.
Ja, waarom wordt er gecovered? Omdat een andere band, of in dit geval DJ denkt: hey, laten we die samplen, dan wordt het vast een hit.
Maar dan zie je dus: er gaat niks boven het originele nummer. Bij een remaster, zoals er zovelen zijn, wordt er een andere beat onder een nummer gezet, en wat aan geschaafd: hup weer uitbrengen en kijken of het dit keer een groter succes wordt. Voor dit nummer van Roxy Music was dat het geval, en voor Goodbye Lucille #1 dus ook!
Dan – ben ik van de lyrics uitpluis afdeling, en kom ik tot mijn verbazing bij Goodbye Lucille #1 niet zo ver. Ik snap er niks van: ze zingen nergens over een Lucille, maar over een Johnny (of Charlie zoals ik het hoorde) en de rest van de lyrics slaan ook niet bepaald de spijker op de kop. Een rondje Wikipedia geeft antwoorden.
Het nummer blijkt in 1989 gereleased te zijn onder de titel ‘Johnny Johnny’. Stuk logischer, aangezien ze het nummer beginnen met ‘Hmmm Johnny, Johnny, Johnny’ en niet met ‘Lucille, Lucille, Lucille’ which would make sense als je een lied Goodbye Lucille noemt.
Goodbye Lucille werd al in 1979 (!) geschreven, nadat leadzanger Paddy McAloon ‘Walking on the moon’ van The Police hoorde. Verrast door de eenvoud van het nummer. Hij besloot ‘Johnny’ in het nummer te gebruiken, omdat het het blijkbaar veel gebruikt wordt in de rock ’n roll. Oké prima.
De lyrics werden verder ingevuld met vrij op zichzelf staande zinnen. De leadzanger beschrijft het lied zelf als, en ik quote: “an older hand offering advice to a love torn boy who’s been dumped by his girlfriend.” Nou, dus dat. Ja, vind ik het ook wel.
Het nummer is triestig, heeft een beetje huilerige atmosfeer, begint met ’there is a time for tears, you won’t make it any better’, dus ja, een jongen die gedumpt wordt – ik snap ‘m wel. Wat ik niet begreep was de titel, maar sommige dingen moet ik niet willen snappen, die moet ik gewoon voelen. En voelen doe ik dit nummer zeker.
Wat ik me verder hardop afvroeg (ja, je kan je maar iets afvragen), is wat die hashtag, herstel: dat hekje (#1) daar doet? Zegt Prefab Sprout over: we wilden een album maken met 9 nummers, die dezelfde titel hadden, maar dan opeenvolgende nummers #1, #2. Oke, fair enough, maar daar ging blijkbaar iets mis. Alleen Goodbye Lucille is genummerd. Mwe, achteraf minder spannend.
Prefab Sprout?
Volgende kwestie: waarom noem je, je band Prefab Sprout? Ja lieve mensen, in C-tijd moet je, jezelf bezig houden hè.
Nee, serieus, ik vind dit soort weetjes interessant. Het is een wereld van toen ik nog niet geboren was, die ik niet ken. Dikwijls denk ik: ik zou toch wel eens een dag in dit muziektijdperk willen leven, of eigenlijk gewoon eens willen meekijken. De outfits, de kapsels, de attitude, de sfeer, hoe is dat écht geweest? Daarom pluis ik het uit en schrijf ik erover. Ik houd van muziek, ik sta ermee op en ga ermee naar bed, muziek raakt me en ik vind het leuk om me erin te verdiepen.
Dus dat.
Volgende kwestie: hoe kom je als band op een naam als Prefab Sprout? Wát is dat, hoe bedenk je zoiets? (Gaat in hoofd een lijst bandnamen af: Toto, Crowded House, Tears for Fears, Roxy Music, Queen, maar daar kan ik allemaal iets voor vinden) – Toto wil ik ook wel eens weten.
Jackson
Ik doorbreek bij deze de spanning, en dit vind ik oprecht leuk: de naam Prefab Sprout werd geboren doordat de leadzanger het nummer Jackson ‘van’ Nancy Sinatra (1963) verkeerd interpreteerde. In het nummer staat de zin: we got married in a fever, hotter than a pepper sprout. Blijkbaar hoorde de zanger ‘hotter than a prefab sprout’ en dat werd de naam van zijn band!
Dit vind ik dan weer zo tof om te lezen! Jackson is ook absoluut één van mijn favoriete nummers en dit nummer leerde ik kennen door de film Walk the Line (de biopic over Johnny Cash). Nancy Sinatra stopte dit nummer in een pop-jasje en Johnny Cash in een country versie. Beiden in 1967 en allebei werden ze een dikke hit!
Na Walk the Line had ik ook een flinke Johnny Cash/country periode, maar dat is weer een ander verhaal.
Later werd het nummer nog door tientallen anderen gecovered, maar deze twee zijn mijn favorieten.
Mama Appelsappen van lyrics
Goed, terug naar Prefab Sprout (zo werkt mijn brein dus, vliegt van hot naar her).
Dat misinterpreteren van lyrics kan ik me dus helemaal voorstellen. Er zijn zoveel liedjes waarop ik een zelfverzonnen tekst heb (die helemaal nergens op slaat, maar kon mij het schelen). Dat je ze later nog eens hoort, wellicht de lyrics erbij leest en denkt: WAT, ik dacht dat ze dit en dat zongen. Nee dus. En sommige mensen starten daarmee een band.
Nu moet ik heel eerlijk zeggen: behalve Goodbye Lucille pakt de rest van hun repertoire me helemaal niet. Ook niet de nummers die het, blijkbaar, heel goed hebben gedaan.
Eén pot nat
Ik vind het dan weer geestig dat ik Goodbye Lucille nu wil afspelen, en direct daarna Avalon van Roxy Music verschijnt. Officieel, tja wat heet officieel, is Goodbye Lucille pop/alternative indie en Avalon valt in een hele rits muziekgenres: Rock, Pop rock, New wave, Art rock, New Romantic, Sophisti-pop, Art Pop. Ja joh, geef het beestje een naam. Met andere woorden: de muziekwereld weet het zelf ook niet.
Zelf classificeer ik ze beiden onder ‘scary pop/new romantic’. Luister ze allebei maar eens. Ze zijn prachtig, en geven me koude rillingen. En zo staan er meer nummers tussen mijn favorieten. Bijzonder vind ik dat.
Goed, luister de nummers maar eens en let me know wat je ervan vindt!