Ineens kwam het tot me: vanwege de ruimte die ze inneemt, of moet ik zeggen: vanwege de ruimte die ik vind die zij inneemt? Daar kan ik nog wat van leren. Als vrouwen hun ruimte wat extra innemen, triggert me dat, omdat ik dat nog niet genoeg doe. Ik word er ongemakkelijk van, wil uit de situatie en oordeel zodat mijn ego ook een tree hoger kan gaan staan. Het slaat helemaal nergens op.
Triggers en verhalen maken
Gisteren deed me wederom beseffen dat iedereen zijn struggles heeft, op zo’n fiets en in het leven. Ik, omdat ik me druk maakte of ik de ‘moves’ nog had en niet na 3 minuten moest gaan zitten. Misschien die meid naast me ook wel, omdat haar beste vriendin mee zou gaan en er nu een ander (ik) naast haar zat, weer een ander omdat ze struggelt met haar gewicht en zichzelf als hulpmiddel altijd salsa-end exposed op Insta (waardoor ze dus bij mij de tegenovergestelde indruk wekt). Genoeg mensen zag ik (er hangt een spiegelwand) die niet mee konden komen. Er zijn genoeg mensen die een eerste keer doen en hun tong op hun knieën hebben hangen na 5 minuten. Had ik ook toen ik het de eerste keer deed.
Het is hartstikke zwaar, en al helemaal als je het niet gewend bent.
LOVECYCLE heeft, net als alle andere cyclestudios, een reglement voor de zaal hangen. Een van de regels is: prima als jij je eigen ding wilt doen op de fiets, maar neem dan een toestel achteraan zodat je de rest niet stoort. Prachtig voorbeeld dit, van hoe ik een verhaal maak en dingen omvorm. Ik las dat als: kun je (nog) niet meekomen, kun je niet de hele routine strak meedoen – ga dan achteraan zitten. De eerste rij is voor de mensen die alle pasjes kennen en alles perfect doen. Daar mag je pas zitten, als je expert bent. Die plek op die rij? Die moet je verdienen.
Wat er staat en wat ik ervan maak
Nou, moet je kijken wat ik daar dus al voor verhaal van maak. Het is bizar. Terwijl, onzin! Je mag overal gaan zitten! Iedereen heeft recht op elke plek. Ik raad zelfs aan om meer vooraan te gaan zitten, want achteraan zie je minder goed wat de instructeur doet. En LOVECYCLE is niet goedkoop, dus je kan maar beter wat zien.
De eerste drie keer keek ik van de zijkant naar de voorste rij en voelde ik me zwaar geïntimideerd. Jeeeeetje, hoe kunnen die meiden iedere tel raken? Shit, dat kan ik niet. Nee, omdat ik me als beginner vergelijk met meiden die het al veel langer doen.
Hele andere benadering
Iedereen is op zijn of haar manier ergens onzeker, iedereen heeft wel iemand die iets bij ze triggert. En dan is het makkelijker om te oordelen, of een verhaal ervan te maken dan dat je bij jezelf eens nagaat waarom die trigger op komt zetten? Meestal wil het je iets vertellen, waaraan je mag werken binnen jezelf.
Dat is een hele andere benadering dan de hele tijd bezig zijn met wat mensen van je vinden. Om maar even in clichés te vervallen: als mensen al iets van mij vinden, dan zegt dat meer over hen dan over mij. 9 van de 10 keer is mijn angst ongegrond en ben IK degene die dingen van mezelf vind. Anderen zijn tenslotte veel te druk met zichzelf!
Zoals mijn vader altijd zei: wat je vindt/wat mensen (over jou) vinden, moet je/moeten ze bij de politie brengen.
Uiteindelijk ben IK mijn grootste criticus, saboteur, blokkade. Het ligt niet aan anderen, een zelfverzonnen verhaal met een oordeel van een ander gebruik ik als excuus. Als excuus om dingen niet te doen. Om dingen te laten. En oh, wat is het leven kort. Wat is het zonde om dingen te laten. Het is zoveel mooier om jezelf/mezelf te laten genieten.
Dus F*CK die criticus, ik kies voor liefde voor mezelf en voor deze sport die ik weer elke week ga doen.