Maandagochtend vliegen we naar Hamburg en het voelt (nog) alsof we op vakantie gaan, voor langere tijd.
Nu gaan we een maand, omdat we voor eind augustus concertkaartjes hebben in Barcelona en die niet willen opgeven. Dus we komen terug. Tot groot genoegen van de schoonfamilie, want zo kunnen ze hun kleinkind zien. Zagen ze onze dochter het afgelopen jaar zo’n 3x per week, nu is het maar afwachten wanneer ze haar zien.
Dat is ook een van de dingen die deze ‘re-migratie’ (we zijn al een keer van Duitsland naar Spanje verhuisd en gaan dus nu weer ’terug’). Al verhuizen we niet terug naar Berlijn, waar we beiden hebben gewoond en elkaar hebben leren kennen. Nee, we verhuizen, na 4,5 jaar Spanje, naar Hamburg.
Waarom? Mijn vriend werd een aantal maanden geleden benadert door een grote speler daar en ik herinner me nog goed dat ‘ie naast me kwam zitten aan de keukentafel om te vertellen dat ze (een recruiting agency) ‘m hadden geschreven. Mijn hart maakte (stiekem) direct een sprongetje: wat, er is een kans dat we weer naar Duitsland gaan?!
Ik zag, sinds lange tijd op carrierepad, weer een twinkeling in zijn ogen. Een kleine hunkering naar verandering, naar avontuur in zijn gezicht en zei dat hij ervoor moest gaan. Praten kon geen kwaad en wie weet waar het toe zou leiden.
Inmiddels wonen we bijna 5 jaar in Spanje, kochten we vorig jaar een huis hier en nu – maken we ons 1 jarig jubileum half september in dit huis niet vol. Geeft niet, want dit huis blijft van ons. Heb het ergens altijd zo voor me gezien: ja, we kunnen ergens een huis kopen, maar idealiter ook nog een appartement hebben in Duitsland of Nederland.
Dacht altijd dat het Nederland zou worden, and dat de chances echt WAY more likely waren dat mijn vriend de carrierehengel in Nederland zou uitgooien, maar hey: wellicht moet het zo zijn.
De sollicitatieprocedure (ja ook al benadert een bureau jou, dan moet je het werk uiteraard nog steeds zelf doen) ging vrij rapido. Toevallig gingen we naar Berlijn en werd hij uitgenodigd om een dag naar Hamburg te komen om de founders van het bedrijf te ontmoeten. In de weken erna volgde vrij snel een aanbod.
KABOOM: En dan verhuis je ‘ineens’ naar Hamburg!
Het was geen beslissing van de ene dag op de andere dag, aangezien we nu ouder(s) zijn, een hypotheek hebben en onze dochter hebben om rekening mee te houden. Bovendien had ik het hier in Vilanova zo naar mijn zin kunnen hebben dat ik niet weer zin had om mijn spullen te pakken en naar Duitsland te gaan.
En elke keer dat mijn vriend twijfelde zei ik: schat, als je het niet aan had willen gaan, was je nooit op die interviewuitnodiging ingegaan, had je het gedelete en nooit wat tegen mij gezegd.
Echter weet mijn vriend, die overigens Spaans is, ook dat Spanje – voor mij – altijd tijdelijk is geweest. In december 2018 verhuisden (emigreerden) we van Berlijn naar Barcelona en ik heb altijd gezegd: dit is een avontuur, maar ik zie mezelf niet voor altijd in Spanje. Net als dat hij nu zegt dat hij waarschijnlijk niet de rest van zijn leven in Hamburg wil wonen.
Tja, wie weet tegenwoordig nog op zijn of haar 36ste waar ze de rest van hun leven willen wonen? De wereld zit zo vol mogelijkheden, waarom zou je, je op een plek settelen?