Mensen kinderen, wat heb ik er doorheen gezeten in de afgelopen maand.
Hier kon je lezen waarom we van Vilanova i la Geltru in Spanje naar Hamburg zijn verkast, en to be honest: in de eerste week – en dat had ik niet verwacht: heb ik meerdere keren gedacht, uit pure wanhoop: OK, spullen pakken, vliegtuig in en terug. WAT doen we onszelf aan. En ook: wat doe ik mezelf aan?
Ik had een goed leven in Vilanova, mijn schoonouders die op onze dochter konden passen zodat ik tijd voor mezelf had (mijn vriend werkt fulltime). Het enige, vrij belangrijke, wat eraan schortte in Spanje was een leuke baan. Daarom besloten we ook tot Hamburg: omdat daar mijn kansen op leuk werk hoger zijn. Ik spreek vloeiend Duits, plus Nederlands, Engels en redelijk Spaans, dus hoppa.
Onze dochter is het belangrijkste (en dat vind ik toch moeilijk)
Ding is alleen wel, en dat wist ik van tevoren: eerst moeten we settelen, en niet alleen ik. Maar in het speciaal onze dochter, en daarvoor ben ik hoofdverantwoordelijk. Of meer ‘extra verantwoordelijk’, want ik spendeer de hele ochtend en middag met haar. Mijn vriend heeft weer een fulltime baan op kantoor (wat we allebei fijn vinden na zolang home office), maar dat wil wel zeggen dat ik elke dag het entertainment programma ben voor ons kleine duiffie.
En dat valt niet mee kan ik je vertellen.
Ondertussen heb ik naar leuke banen gezocht, ook gesolliciteerd (al kan ik nog helemaal niet werken), en ook werd ik benaderd voor een baan. Er is dus motion, maar Laialief moet eerst onder de pannen. Daarna kan ik aan de slag. En dat heeft allemaal tijd nodig, maar ik ben nogal een ongeduldig iemand.
Heb echt elke dag wel een keer staan gillen van frustratie. Ja, Laia heeft last van de veranderingen, en haar gedrag triggert mij dan weer, omdat het aan ons ligt. Wij maken het haar lastig (maar verrijken als het goed is, op termijn, ook haar leventje).
Duitsland is ook weer vertrouwd
Ik wil dat ze het fijn heeft, en als ze dat niet heeft, dat ik het weg kan nemen. Echter is ze bijna 3 en lijkt dit een uitdagende leeftijd.
Enfin. Aan de andere kant vond ik het ook prettig om weer in Duitsland te zitten, want ik kan er alle kanten op en alles regelen. Heb ik iets nodig, dan regel ik het en wil ik iets doen, dan stap ik een zaak of wat dan ook in.
Dat ligt in Spanje toch iets anders. Ik spreek geen vloeiend Spaans, kan me nog vaak niet goed uitdrukken, dus dat is voor mij lastig. Was het toch een soort van vluchten? Naar Duitsland? Nee denk het niet, maar het leek wel ‘makkelijker.’
Echter, als je de taal vergelijkt met de rest van de factoren in ons leven, dan is Spanje een stuk makkelijker en daar heb ik me toch op verkeken.
Het leven werd een stuk beter en makkelijker toen we fietsen kochten. Gewone fietsen, en de mijne met een kinderzitje. De draagzak waren we (mijn vriend) vergeten in Spanje, dus ik liep de hele week met onze meid te slepen. Die vertikte het namelijk om ergens naartoe te lopen. Zij is natuurlijk ook door gigantische changes gegaan, dus ik heb neem haar het humeur niet kwalijk (man, die tantrums waren niet te doen), maar het slokt wel een partij energie bij mij weg.
Een maand in Hamburg – hoe staan de neuzen?
Ja, had ik kunnen weten. Ik moest ook enorm wennen, en werd daardoor ook chagerijnig. Dat reageerde ik vervolgens op mijn vriend af zodra hij thuiskwam, en tja: zo gaan die dingen.
Volgens mij was het einde van de tweede week, begin derde dat mijn vriend tegen me zei: ik ben blij dat je wat opgeknapt bent. Je was echt wat down de afgelopen tijd. Dat had hij niet verwacht, want hey Sas is gek op Duitsland (ho even, op Berlijn he, op Berlijn, dat is niet heel Duitsland ;)), ik spreek Duits, maar toch – ik voelde me shit.
Nooit heb ik in een gemeubilieerd appartement gewoond, en dat doen we nu wel. Ik heb mijn eigen spullen niet om me heen, niks was van ons (inmiddels hebben we wat gekocht), ik wist van niks hoe het werkte, en ik was even vergeten hoeveel regels er gelden in Duitsland.
Zo werd ik bijzonder recalcitrant van het feit dat er op zondag geen ‘lawaai’ mag zijn. Als in: niet stofzuigen, geen vaatwasser, geen wasmachine. Zondag is rustdag, en daar zijn ze erg aan gehecht. Ik ben zo’n rare snuiter die juist op zondag denkt: zo, nu eens alles lekker aan kant.
Nu zijn er vast mensen die maling hebben en wel hun machine aangooien, maar er staat zelfs in ons contract dat geluid op zondag niet gewenst is. Op werkdagen ‘mag het’ vanaf 7u tot 22u, meen ik – en ook doordeweeks gelden er Ruhestunden (rusturen) – ja, ik woon te lang in Spanje voor die ‘onzin’.
Kleine trip down Berlin memory lane
Het gekke is dat ik ook 4,5 jaar in Berlijn heb gewoond, maar me niet kan herinneren dat ik niet mocht wassen op zondag? Mijn buren waren destijds ook erg sensitief voor dingen (ik was ook een ander mens in een andere levensfase natuurlijk), maar die was heug ik me niet.
Heb weleens een schrijven in mijn postfach gehad over een deken dat ik, onbewust, 3 dagen lang over mijn balkon had hangen. Niet dat ze even komen aankloppen, nee, er moet meteen een handgeschreven a4tje uit. Oh ja, en op een avond stond degene schreeuwend aan mijn puerta om me toe te gillen hoe unverschamt ik was. Uur of 21.30 uur en ik flabbergasted.
Zo, dat was even een afdwaling naar 2017.
Zelfs mijn vriend (Spanjaard) heeft hier meer begrip voor dan ik. Ding is: ik ben totaal gevoelig en heb vrij snel last van dingen of mensen, maar komm schon: even een wasje draaien, daar hoeft toch geen geldboete aan te hangen? Tja, doet het dus wel.
Godsakkerju: hoe triest ben je dan he. Als je de politie erbij haalt, omdat iemand de was doet. Dan heb je echt niets om handen. Maar zitten wij hier in Vilanova, en iemand maakt lawaai op een onredelijk tijdstip, dan zitten wij ook tegen het plafond van irritatie. En dat is direct een van de grootste verschillen tussen Spanje en Duitsland.
Regels in Duitsland
Duitsland is het land der regels en bureaucreatie (waarom vind ik het er ook alweer zo leuk? Vind ik het er nog zo leuk?) en Spanje is el pais of anything goes. Ik voel een nieuwe post opkomen, want deze wordt sowieso te lang.
Anyway: lang verhaal kort. Het gaat na een maand stukken beter. Mijn vriend gaat fulltime naar kantoor, en ik probeer een sportles te pakken voordat hij naar kantoor gaat. During the day ben ik met Laia, so my hands are tied, maar ik probeer wat ik kan.
Half september, als we terug zijn, zijn er vast ook meer expats in town waarmee ik contact kan gaan leggen. Dan ziet Laia ook wat meer dan alleen mama en papa, en daar fleurt ze ook van op.
De papieren voor de kindergarden zijn aangevraagd, we zijn ingeschreven, hebben fietsen, en ik had zelfs geen zin om 2 hele weken (! phoe, wat lang!) naar Spanje te gaan. Ja, was er niet op voorbereid hoe erg ik ons huis/de cultuur/de vrijheid had gemist.
Waarover later meer.