Harpo met Moviestar klinkt in mijn oren en dit nummer brengt me direct terug naar een landing op Schiphol in 2019 toen mijn moeder nog leefde. Trying hard om een titel te vinden voor dit stukje, en werd ineens geïnspireerd door een van Neerlands, helaas ook overleden, zangeressen. Zangeres zonder Naam Column zonder titel.
Ik schreef twee kantjes vol in mijn dagboek, omdat ik me heel erg druk maakte om mijn bezoek aan mama. Ze had een nieuwe vriend en die ‘woonde’ tegenwoordig praktisch in mijn ouderlijk huis.
Je voelt ‘m aankomen: het boterde niet bepaald.
Hij die niet aan mij geïntroduceerd werd, ik waar geen rekening mee werd gehouden. Er was ineens een andere man in mijn veilige (t)huis, die op de plek van m’n vader zat. Douchte in de douche waar ik mijn vader als hoopje ellende in september 2014 uithielp, omdat hij het zelf niet meer kon.
Naast mijn moeder in het bed van mijn ouders sliep en die ik ‘s morgens in onze keuken aantrof. Waarvoor ik me dus moest fatsoeneren, in plaats van dat ik in whatever door mijn huis liep. Hij die van mening was dat ik koffie voor m’n moeder moest zetten, en ook nog het ontbijt moest maken
Zangeres Zonder Naam. Column Zonder Titel.
Zoals hij zei: ‘jouw moedertje is hier de baas’. Hou je mond man. Welk recht heb jij nu? Niks. Geen. Ja het recht van bestaan, en van vrije meningsuiting. Je mag m’n moeder heel gelukkig maken, maar bemoei je niet met mij.
Maar dat deed hij wel, en beïnvloedde mijn moeder. Op een aantal gebieden for the better: zo ben ik ervan overtuigd dat hij mijn moeder gestimuleerd heeft om ons op te komen zoeken in Spanje. Alleen. Denk dat ze het nooit had gedaan zonder hem. Dan had ze mij haar op laten halen in Nederland en hadden we samen naar Espana moeten vliegen, omdat ze niet durfde.
Voor Spanje woonde ik in 4,5 jaar in Berlijn en mama is me nooit op komen zoeken. Dat deed pijn, maar er werd altijd overheen gepraat. Mijn leven in Berlijn, dat zo belangrijk voor me was, omdat het van mij was, zelf opgebouwd was, heeft ze nooit gezien. In plaats van aan mij toe te geven dat ze het gewoon doodeng vond om alleen te reizen, kreeg ik een ‘niet zeuren, je kan ook naar Nederland komen’. Anyway: in Barcelona is ze 2x geweest, en daar ben ik hem dankbaar voor.
Heb heus ook goede gesprekken met hem gehad, maar als het escaleerde was het altijd mijn schuld. Ook al maakte hij opmerkingen tegen me waarvan de (mops)honden geen brood lustte. Daar moest ik me maar niet zoveel van aantrekken/dat bedoelde hij niet zo.
Ja, fuck dat.
Ik bedoel: welke man van in de tachtig zegt tegen de dochter van zijn nieuwe vriendin dat ze een egoïstische trut is die haar moeder de dood injaagt?
Hij dus, terwijl hij de boel (en m’n moeder) overnam in MIJN ouderlijk huis. Je kan je voorstellen dat ik mij niet meer lekker voelde als ik op bezoek kwam vanuit Berlijn, en later Barcelona.
Life as I knew it was over toen m’n moeder een nieuwe vriend kreeg.
Ik vond het heerlijk voor haar, en gunde haar alle geluk, maar hoe hij tegen mij was? Dat was niet oké: en mama liet het gebeuren, want ja gut, zeg er iets van – en weg is ie. Off they run – wieieieiieieieiie (Bridget Jones Diary-referentie)
Het voelde alsof hij de voorkeur genoot, omdat hij bij haar was en ik die slechte ego dochter die haar biezen had gepakt en naar het buitenland vertrok.
Of was dat gewoon een verhaal wat ik mezelf vertelde, omdat ik me zelf schuldig voelde?