Ja, voor mij was het ook een shock. In het onderwijs in Spanje ga je met 3 jaar naar school.
De eerste keer dat ik het mijn schoonmoeder en schoonzus hoorde zeggen, viel ik eerst bijna van mijn stoel en werd ik daarna een soort van boos. Ging nog, een soort van, in de verdediging: ja, dat. kan wel zijn met 3 jaar naar school, maar Laia is half Nederlands en in mijn cultuur gaat dat anders.
Ik zag ons spontane leventje aan me voorbij gaan. O god leerplicht! Dan kunnen we niet meer zomaar naar Berlijn of naar Nederland. Spontaan een paar dagen weg. Laat staan een hele maand naar Nederland. Laia ging haar andere cultuur niet meer leren kennen als ze alleen maar tijd doorbrengt op de Catalaanse school.
Tja, dat tegen de Spaanse/Catalaanse cultuur ‘schoppen’ heb ik eerder gedaan, door me niet te focussen op Spaans – en dat hielp me ook precies niets.
Als ik terugkijk heb ik de scholenkeuze eigenlijk aan mijn vriend overgelaten. Ik ging enigszins in opstand: nou, regel jij het maar lekker, want eigenlijk wil ik niet dat Laia al zo vroeg naar school gaat.
Nog geen leerplicht, maar het is wel normaal
Weet je wat het is? Ze is niet verplicht om naar school te gaan vanaf haar derde. De leerplicht gaat pas later in, maar omdat de meeste (alle Spaanse in ieder geval) kindjes hier allemaal direct naar school worden gebonjourd, loopt een kindje dat langer thuis blijft natuurlijk wel achter.
Gebonjourd klinkt heel negatief, maar hier in Spanje is het zo dat de meeste ouders allebei fulltime (moeten) werken. Dan heb je de flexibiliteit niet om 4x per dag heen en weer te lopen/fietsen/rijden. Het is ook bijna een parttime baan, want je zit net met jezelf/werk/whatever en je ziet die klok alweer tikken. Er is een optie om kindjes over te laten blijven tussen de middag (ik haal Laia om 13 uur op, en breng haar om 15 uur weer terug tot 17 uur), maar dan zien we onze dochter helemaal niet meer.
Om die reden staat het schoolplein ook altijd vol met opa’s en oma’s die hun kleinkinderen op komen halen. In de Spaanse cultuur draait het enorm om het familie support system. Dat is veel vanzelfsprekender dan bijvoorbeeld in Nederland of Duitsland (al heb ik het in NL en DE niet meegemaakt, maar kan het me voorstellen).
Mijn zwager en schoonzus bijvoorbeeld werken beide fulltime. Zij start om 8u en hij om 7u, dus ze kunnen hun meiden nooit naar school brengen. Dat breekt echt mijn hart, blij dat wij dat wel kunnen. Om 15u/16u zijn ze beiden een keer klaar en haalt mijn zwager die meiden op. Maar voor de rest moeten zij de moeder van mijn schoonzus aankijken. Zelf kunnen ze het niet bolwerken met hun (non-flexibele) banen.
All hail FLEXIBILITY
Gelukkig hebben wij ons leven anders in kunnen richten, en kunnen wij beschikbaar zijn voor onze dochter.. Moet er niet aan denken dat ze opa en oma moeten bellen als er iets is. Het kan natuurlijk, maar ben er het liefste zelf voor Laia.
Dus zo geschiedde vorig jaar maart: we bezochten 2 scholen en vielen eigenlijk als een blok voor een internationale school. Ik voelde me daar prettiger bij, omdat alles in het Engels ging. Focus op Engels en uiteraard kwamen daar dan Spaans en Catalaans bij. Echter, vinden daar de gresprekken plaats in het Engels, which is great for me en zouden wij wat meer expats/locals die hier al jaren wonen, leren kennen.
En toen kwam het: we waren op de Open Dag en aan het einde hoorden we dat kindjes pas ingeschreven konden worden vanaf 3 jaar. En rapapaaaam: met het starten van het schooljaar (september) was Laia nog geen 3. Haar verjaardag is half november en daarna kon ze pas naar die school komen.
Naar Duitsland
Tja, betaal je een reservering (meen EUR 100) voor de internationale school, gaat ze 2 maanden naar een concertada (half prive, half publiek) om daarna naar een internationale school te moeten? Allesbehalve handig. Ik was vrij pissig, want hallo – hele middag ‘verdaan’, wij willen ons kind naar deze school doen, en nu kan het niet?! Wat een onzin.
We moesten haar dus registeren voor een publieke of concertada school hier. Je hebt 3 keuzemogelijkheden en dan is het een schietgebedje doen dat je kind naar de school van je keuze gaat. Dat gaat vervolgens met punten, waar ik het ook niet mee eens was, maar dat is de recalcitrantie in me en achteraf heel logisch.
Of je ergens toegelaten wordt, ligt er, onder andere, aan of je al broers of zusjes ergens hebt (dan krijg je voorrang), je een disability hebt (ze nemen een bepaald percentage kindjes met disabilites aan) en het ligt eraan waar je woont. Ze sturen een kind liever niet van de ene kant naar de andere kant van de stad.
Wij gaven de voorkeur aan de school het dichtst bij ons huis, en Laia werd daar toegelaten.
En toen….
.. verhuisden wij naar Hamburg 😉
Het ging totaal over mezelf
PAK van mijn hart, ik deed nog net geen dansje en stond bijna als een klein kind met mijn handen in mijn oren ‘ne-ne-ne-ne-neeee-neeeeh’ te gebaren,want HA. Ze hoefde niet met 3 jaar dat krankzinnig vroege schoolsysteem in.
Doe even normaal met je onderwijs in Spanje: met 3 jaar naar school.
‘In Duitsland en Nederland is het veel beter’ – mijn ego vierde een feestje. En halleluja, ik spreek vloeiend Duits en kan me daar met de KiTa (school, opvang) onderhouden – heb het over Duits en ik schrijf direct Nederlands/Duits. Ik was blij, IK zou de boel in de hand hebben – f*ck het Spaanse schoolsysteem waar Laia’s eerste taal Catalaans ging worden, ik haar niet meer zou kunnen verstaan en meisjelief veel te vroeg dan goed voor haar was naar school moest.
Onderwijs in Spanje: met 3 jaar naar school.
Merk je het? Ik betrok dat hele naar school gaan totaal op mezelf, omdat ik mezelf tekort voelde schieten en dat voelde vreselijk. Ik dacht niet meer zo zeer aan mijn dochter. Denken deed ik eraan dat ik geen Catalaans spreek (wel Spaans) en me voor schut zou voelen tijdens ouderavonden. Dat mijn kindje de hele dag ondergedompeld zou worden in het Catalaans en ik haar niet meer zou begrijpen.
Ondanks dat ik alweer 5 jaar in Spanje woon, voelde ik me ineens een outsider worden -en dat voelde niet fijn. Dus: weg uit Spanje.
Tja, dat Catalaans hè
Nu verliep dat niet helemaal volgens plan. De korte versie is dat IK me vooral in Hamburg niet fijn voelde (materiaal voor een nieuwe post). Met ons tweeën was het wellicht prima geweest, maar ineens voelde de Duitse cultuur niet zo lekker om mijn dochter op de KiTa (kinderopvang) in onder te dompelen. Wereld van verschil natuurijk, Spanje of Duitsland, maar dat wordt een nieuwe post.
Uitiendelijk is Laia begin november hier naar school gegaan. Niet naar onze eerste keuze, maar het fijne was dat ze, toen we haar opnieuw inschreven, heel snel een plekje kreeg op een school die op 5 minuten loopafstand is. Nu is ze 3 jaar en 3 maanden en zo gegroeid doordat ze naar school gaat. Ik vind het onvoorstelbaar, en vaak ook bizar vroeg, hoeveel dingen ze al kan.
Ook leuk om een aparte post aan te wijden!
Zoals verwacht heb ik het wel lastig met al het Catalaans, maar Vilanova i la Geltrù (waar wij wonen) ligt nu eenmaal in Catalonië – en de Catalanen zijn trots op de taal, dus me daartegen verzetten is vechten tegen de bierkaai.
Onderwijs in Spanje: met 3 jaar naar school.
Blij ben ik dat mijn vriend en schoonouders me kunnen helpen, en dat ik op school terug kan vallen op het Spaans.